Klasfoto’s mogen weer

Minister Frank Vandenbroucke heeft het zelf gezegd : schoolfoto’s mogen weer en ze mogen ook verkocht worden. Die schoolfoto’s waren even de kop van het nieuws. Op het moment dat er geld wordt gezocht om het gat in de begroting te vullen.
Heeft u ook gehoord hoe slecht die voorzitter van de Commissie Behoorlijk Bestuur, dat deze draconische maatregel had uitgevaardigd, uit zijn woorden kwam? Wat hij vertelde sloeg gewoon nergens op. Ik neem aan dat de minister zich daarvoor zo diep schaamde, dat hij snel even zelf de zaak overnam.
Tegelijk stonden vanmorgen een paar honderd directeurs van basisscholen te betogen voor het kabinet van de minister van onderwijs. De sukkel die in een klein dorpsschooltje staat, zou immers minder betaald krijgen dan zijn collega van een grote school volgens de nieuwe CAO. Een manier natuurlijk om een uitdovingsbeleid te voeren en kleine schooltjes en hun leerkrachten te ontmoedigen.

Met wat voor soort pietluttigheden men op beleidsniveau toch bezig is… Onnozelheden die de aanwezige goede wil en de ijver van de burger, snel weer doen smelten als sneeuw voor de zon. Ergernis komt ervoor in de plaats. Dat geld van die foto’s kan men in veel scholen immers best gebruiken al extraatje bovenop de toegekende werkingsbudgetten. Het beloofde geld voor meer computers en snelle internetverbindingen wordt hopelijk niet in schijven uitbetaald, gespreid over een paar werkjaren, zoals dat wel eens meer gebeurt.

Zo stond vandaag ook in de krant het bericht pover Sarah Coisne, een Waalse juriste, die afstudeerde aan een Vlaamse universiteit, dus perfect tweetalig is en door een wettelijke bepaling uit de jaren negentig, neen niet uit een andere eeuw, helaas geen rechter mag worden in een Franstalige rechtbank. Het tekort aan tweetalige rechters in Brussel zal dus niet kunnen worden opgelost via de goede wil van Franstaligen die deze logische weg om Nederlands te leren zouden willen volgen. Integendeel, die weg wordt ontmoedigd. Omgekeerd zou het evengoed waar zijn natuurlijk.
We blijven het land van René Magritte. Van buitenaf bekeken moet dat allemaal bijzonder surrealistisch en bizar lijken.