Ann Peuteman

Kinderen zijn niet de verdienste van hun moeder

Keuzevrijheid. Dat is wel de grootste verwezenlijking van de voorbije feministische golven.

Keuzevrijheid. Dat is wel de grootste verwezenlijking van de voorbije feministische golven.

Vandaag zijn vrouwen vrij om moeder te worden of kinderloos te blijven. We kunnen thuisblijven, voltijds werken of voor een deeltijdse job kiezen. We mogen zelfs een tijdje niet werken en dan weer wel. Of eerst carrière maken en dan, als we de veertig al voorbij zijn, alsnog zwanger worden. Al dan niet met een medisch duwtje in de rug. Het kan tegenwoordig zelfs in een buisje, zonder man van vlees en bloed. Dát hebben al die koene feministes dus voor ons gedaan. Zeer erkentelijk. Maar wat ze in al hun strijdbaarheid niet hebben weten te doen, is ons van ons schuldgevoel verlossen.

Zoveel moeders voelen zich anno 2013 toch zo ontiegelijk schuldig. Omdat ze net op de verjaardag van hun dochter ergens ver weg op zakenreis zijn. Omdat ze hun kroost met windpokken bij die vervelende buurvrouw hebben moeten onderbrengen vanwege die cruciale deadline. Maar ook schuldgevoel omdat ze met een opgewonden zesjarige naar zijn eerste toneeloptreden rijden terwijl ze toch eigenlijk echt wel die belangrijke presentatie zouden moeten afwerken. Of omdat ze moeten passen voor het zo interessante colloquium omdat ze het anders niet geregeld krijgen met de kinderen. Want hun partner heeft natuurlijk ook een veel te drukke baan.

Au fond willen we dus niet dat onze kinderen ook maar iets missen omdat hun moeder ook nog een eigen leven heeft. Helemaal van haarzelf. Dus reppen we ons van hiphoples naar tekenacademie, sleuren we onze kinderen al naar de logopedist voor ze goed en wel kunnen praten en staan we al met ze voor de deur van de kinderpsycholoog voor de scheidingspapieren zijn getekend. Want stel je toch eens voor dat de toekomst van onze kinderen niet helemaal perfect zou zijn. Door ons. Doordat wij ons als thuiswerkende moeders niet genoeg kunnen ontplooien en hen dus niet genoeg kunnen uitdagen. Doordat wij een fijne job hebben, te vaak van huis zijn en hen dus niet genoeg kunnen opvolgen. Of doordat we gescheiden zijn en de kinderen de hele tijd van het ene huis naar het andere moeten verhuizen. Of net omdat we gescheiden zijn, de kinderen het gros van de tijd bij ons wonen en dus te weinig mannelijke rolmodellen in hun leven hebben. Hoe dan ook, als er iets misloopt, dan zal het vast onze schuld wel zijn.

Dus proberen we allemaal supermoeders te zijn en worden we daar bijwijlen ontzettend moe van. En wij niet alleen. Ook onze kinderen zouden het wellicht fijn vinden als we met z’n allen wat minder hard ons best zouden doen. Als we de fout niet bij onszelf zouden zoeken als zij eens met een minder goed rapport thuiskomen. Komt het doordat we hun huiswerk niet nauwkeurig genoeg hebben gecontroleerd? Zou het een alarmkreet zijn omdat we tot twee keer toe later thuis waren dan gepland? Terwijl wij naar een onderliggende oorzaak voor die zes voor wiskunde zoeken, voelen onze kinderen zich alleen maar schuldig. Omdat ze die mama die toch zo ontzettend haar best doet, teleurgesteld hebben.
Dus wordt het misschien tijd om onder ogen te zien dat een kind geen project is dat we over een jaar of zestien afgewerkt moeten afleveren. Onze kinderen zijn niet onze verdienste en dat mogen ze ook vooral niet denken. Als ze ons blij maken, mag dat niet zijn omdat onze inspanningen worden beloond. Maar wel omdat het zo ontzettend leuk is om met hen naar de bioscoop te gaan, in de tuin te stoeien of een Ikea-kastje in elkaar te zetten.

Behalve vandaag dan. Vandaag moeten ze al onze inspanningen wel degelijk belonen. Met een ontbijtje op bed, een bontgekleurd knutselwerkje en een van die melige gedichtjes van school. Ja, vandaag verwachten we wel boter bij de vis, en daar voelen we ons ook helemaal niet schuldig over.

Een fijne moederdag.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content