Jonathan Jacob, de verliezer met de J van justitie

Communicatie in justitie: het verhaal wordt steeds vreemder.

Niemand in het Antwerps parket was beschikbaar voor commentaar toen de ploeg van Panorama het intrieste verhaal van Jonathan Jacob wou brengen. Toen de beelden heel Vlaanderen confronteerden zapte de tot dan toe mediatieke Herman Dams zichzelf plots weg. Blijkbaar niet eens in de luwte van justitie waar zoveel goed werk wordt verricht maar gewoon wég. Want net niet weggejaagd door een ziedende superchef die het proces al gretig leek te maken en meteen – weliswaar stilletjes die dag – ook meteen in Diamantgate chargeerde. Een beetje de patser van justitie.

Na de “menselijke vergissing” van Dams volgde de gegeneerde aankondiging van mediastilte, weliswaar tactisch onderbroken door de ene zet na de andere: een damspel waardig. Eerst zou procureur-generaal Liégeois zélf onder de curatele van het parket van Cassatie geplaatst worden maar dat bleek slechts de gewone wettelijke gang van zaken en daarenboven – volgens Légeois – op zijn eigenste verzoek: geen sprake van een vernederende “curatele” dus.

Wanneer die eerste rare piste geen ‘voldoende” kreeg volgde een andere zet. Parketmagistraten van Gent en Brussel zouden de onpartijdigheid in het Vlinderpaleis garanderen. Terwijl die welkome nieuwe medewerkers volgens de wet zelf (art 326§4 Ger.W.) gewoon onder de hiërarchie van Liégeois gesteld worden: ondergeschikten dus.

Ondertussen ging het bis-onderzoek van dezelfde raadsheer-onderzoeksrechter naar de beweerde valsheid in geschrifte zijn gang. Niet over het cruciale en fatale “bevel tot platspuiten” van Jonathan, maar binnen de nauwe technische grenzen van ‘schriftvervalsing’ die de procureur-generaal zelf griffelt volgens de uitzonderingsprocedure van het ‘voorrecht van rechtsmacht’.

Je kan maar veronderstellen dat dit mini-gerechtelijk onderzoek nu zo goed als afgesloten werd en het hele dossier terug in de beslissende handen van het parket-generaal belandde. Anders is het niet goed te vatten dat procureur Dams met de noodzakelijke zegen van Liégeois terug als korpschef functioneert. Maar daarover stilte dus. Leve de destijds beloofde transparantie op de eendrachtige persconferentie van een tiental magistraten op veertig: herinner hun vreemde bedoening in de hall van het Vlinderpaleis – zonder de tenoren.

Het nieuwste scenario volgens bronnen binnen het parket is dat Dams nu opereert met een “directiecomité” aan zijn zijde. Het wordt zelf doodleuk gepromoot als voorbode van wat als “participatief model” voorzien is in het nieuw gerechtelijk landschap. Op dit moment is dat niet alleen onjuist. Erger: gewoon grappig omdat er zelfs van uit gegaan wordt dat dit geloofwaardig zou zijn. Alhoewel het als experiment mooi ware geweest: eindelijk wat interne democratie waar justitie aan de basis zo naar dorst.

Er bestaat in het parket van A gewoon nog geen “directiecomité” zoals nergens overigens . Enkelen staan tactisch “schouder aan schouder” maar wat nu gebeurt is gewoon mist. Het redt de procureur-generaal van gezichtsverlies en maakt de comeback van Dams na zijn domme maar menselijke vergissing tegelijk mogelijk: win-win dus.

Op de verliezer kleeft een naam: Jonathan Jacob, telkens met de J van justitie.