Indexvoorstel Hendrik Bogaert: too little, too late

Een verdienstelijke maar veel te minimalistische poging van staatssecretaris Bogaert om iets aan de index te doen.

De consensus dat we iets aan ons systeem van automatische loonindexering moeten doen, groeit met de dag. De hamvraag luidt echter: hoe gaan we dat doen? De indexdiscussie is immers politiek en syndicaal een dossier met een extreme gevoeligheid geworden. Zeker voor de PS van premier Elio Di Rupo weegt de index loodzwaar. Voor een groot gedeelte van de linkerzijde blijft de index onbespreekbaar.

Staatssecretaris voor Ambtenarenzaken en Modernisering van de Openbare Diensten Hendrik Bogaert (CD&V) komt nu met een voorstel rond de index. Hij gaat er van uit dat de loonkostenhandicap ten opzichte van de drie buurlanden 4,6% bedraagt en wil die over een periode van vijf jaar wegwerken zonder evenwel het principe van de koppeling van de lonen aan de index van de consumptieprijzen (versie gezondheidsindex) in vraag te stellen. Elk voorstel om iets te doen aan de indexkoppeling is welkom maar het voorstel van Bogaert zit op drie punten fout.

Ten eerste, de loonkostenhandicap is het dubbele van wat Bogaert pretendeert. Hij haalt zijn cijfer bij de centrale Raad voor het Bedrijfsleven waar onder druk van de vakbonden en via een manipulatie van arbeidstijden voortdurend een onderschatting van de loonkostenhandicap geproduceerd wordt. Sla er het jaarverslag van de Nationale Bank op na of de berekeningen van de OESO of de gegevens van ondernemingen met vestigingen in meerdere landen en je komt altijd in de buurt van de 10%. Bovendien kleeft er in toenemende mate iets onrealistisch aan de vergelijking met de drie buurlanden. Met onze grootste concurrent en afnemer Duitsland zwol het loonkostennadeel ondertussen aan tot bijna 20%.

Ten tweede, de sense of urgency ontbreekt: de helft van de reële loonkostenhandicap wegwerken over een periode van 5 jaar wekt de indruk dat het allemaal zo dringend niet is. Nochtans zitten we wel met een acuut probleem: de index drukt zwaar op de tewerkstelling en de economische groei en maakt alzo, onder meer, de sanering van de publieke financiën veel moeilijker. Ten derde, het is anno 2012 niet meer aan de orde om te stellen dat het principe zelf van de index niet ter discussie mag staan. In euroland is iets als de index een onhoudbaar anachronisme geworden.

Het voorstel van Hendrik Bogaert doet denken aan een dokter die aan een patiënt met zware bronchitis de lichtste dosis homeopathische middelen voorschrijft. Het kan geen kwaad maar het lost absoluut niks op.