Minzaam glimlachend leeft de premier zich in zijn nieuwe rol in. Nu de anderen nog.
Het is nog een beetje onwennig allemaal. Nu het eindelijk tijd is om te doen waar 540 dagen lang over is gepalaverd, lijken de hoofdrolspelers nog niet echt goed in hun rol te zitten. Ook de premier niet. Elio Di Rupo weet duidelijk al welk soort regeringsleider hij wil zijn maar de finesses heeft hij nog niet helemaal onder de knie. Beminnelijk wil hij overkomen, met de voorzichtige vastheid van een geboren leider ook. En als we Guillaume Van der Stighelen mogen geloven, gaan we na verloop van tijd vanzelf van hem houden. Maar de premier neemt toch het zekere voor het onzekere en duikt zoveel mogelijk in de Vlaamse media op. Zijn harkerige optreden in de slotshow van Music for Life was misschien nog niet echt geslaagd, maar met een interview in Dag Allemaal kom je in Vlaanderen al een heel eind – vraag maar aan Bart De Wever. Om het helemaal af te maken gaf hij het afgelopen weekend ook nog interviews aan zo goed als alle Vlaamse kranten en maakte hij zijn opwachting in De zevende dag.
Niet dat hij daar ook iets te vertellen had, maar dat had Guy Verhofstadt ook niet meer eens hij premier was. Geen uitspraken doen zou zelfs als een vorm van staatsmanschap kunnen overkomen. En laat dat nu net zijn waar de Vlaamse kiezers na het geklungel van de afgelopen jaren naar snakken.
Ja, Elio Di Rupo weet perfect in welk stuk hij meespeelt. Dat hij zijn tekst nog niet altijd even overtuigend weet te brengen, is bijzaak. Crucialer is dat hij zijn antagonisten zo snel mogelijk bij de les moet krijgen. Want een premier is naast de hoofdrolspeler natuurlijk ook de regisseur van de lopende regeerperiode. Geen sinecure, met zoveel onervaren en bijzonder streberige regeringsleden. Sommigen hebben zolang op hun postje moeten wachten dat ze er nu alles aan willen doen om gezien te worden. Ze hebben uiteindelijk maar een goede twee jaar om hun kiezers en partijvoorzitter ervan te overtuigen dat ze er volgende keer weer bij moeten zijn. Dus is er geen tijd te verliezen om nieuwe voorstellen te lanceren. Met de allerbeste bedoelingen natuurlijk. Zoals staatssecretaris Hendrik Bogaert (CD&V), die bedacht dat de kennis van beide landstalen bij topambtenaren moet worden gecontroleerd en daardoor keihard tegen zijn Franstalige coalitiepartners opbotste. Of de meer ervaren Paul Magnette (PS), die voor gerommel binnen de meerderheid zorgde door ongegeneerd uit te halen naar Europees commissaris Olli Rehn. Een socialist moet toch iets doen om niet helemaal door de premier overschaduwd te worden.
Maar vergis u niet, de nieuwe regeringsleden laten niet alleen van zich horen ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Neen, dat doen ze ook voor hun partijen, die allemaal sloten water in hun wijn hebben moeten doen tijdens de regeringsonderhandelingen. Hoe vuriger de premier er dus op aandringt om het toch maar bij het regeerakkoord te houden, hoe meer sommige regeringsleden buiten die lijntjes zullen kleuren. Het is wellicht geen toeval dat er zoveel mensen in de regering zitten die niet mee hebben onderhandeld: zij kunnen creatiever met het regeerakkoord omgaan dan pakweg Wouter Beke of Alexander De Croo. Want alle meerderheidspartijen werken ondertussen ook aan een soloproject dat in het voorjaar van 2014 in première moet gaan. En voorlopig ziet het er niet naar uit dat het publiek erg welwillend zal zijn.
Ann Peuteman
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier