IMF is erg beducht voor uitdeinende eurocrisis

Binnen het IMF gelooft enkel nog de spreekwoordelijke hond met een hoed op in het welslagen van het voorliggende reddingsplan voor Griekenland.

Het is haast onopgemerkt voorbij gegaan maar het Internationaal Monetair Fonds (IMF) bouwde haar participatie in de hulppakketten voor Griekenland fors af. Daar waar deze instelling nog 27% van het eerste hulppakket voor Athene op tafel legde, daalt de IMF-participatie in het tweede pakket dat de voorbije weken afgerond werd tot 14%. Eerst zette het IMF nog 30 miljard euro in, nu nog 18 miljard euro.

Bronnen binnen het IMF bevestigen dat deze terugschroeving met drie elementen te maken heeft. Ten eerste, in functie van de normen en grootheden normaal gehanteerd om te bepalen hoeveel hulp een land kan krijgen, zit Griekenland al ver voorbij het gangbare. Het principe in dit verband is dat de hulp verstrekt aan een land jaarlijks niet meer dan 200 keer het quotum van dat land is (dit quotum is in essentie het aandeel van het land in kwestie in de wereldeconomie). De totaal verleende hulp mag de factor 600 niet overschrijden. Griekenland zit nu aan 2160.

Ten tweede, steeds meer niet-Europese lidstaten van het IMF storen zich mateloos aan de voorkeursbehandeling die Griekenland krijgt binnen het IMF terwijl het land toch deel uitmaakt van wat in principe de rijkste club van de wereld zou moeten zijn (Europese Unie, eurozone). Ten derde en allicht meest cruciaal: binnen het IMF gelooft enkel nog de spreekwoordelijke hond met een hoed op in het welslagen van het voorliggende reddingsplan voor Griekenland.

Eind vorige week kwam het IMF met een 231-pagina’s tellend rapport omtrent het tweede reddingsplan van Griekenland. De verbale gymnastiek is indrukwekkend: de opstellers van het rapport wringen zich in duizend en één bochten om de negatieve beoordeling toch maar enigszins te verpakken. Maar de conclusies zijn toch glashelder. Het IMF verwijst de macro-economische prognoses onderliggend aan het Griekse reddingsplan naar de prullenmand, stelt de noodzaak aan nog veel zwaardere besparingen dan nu voorzien in het vooruitzicht, veegt de vooropgestelde opbrengsten van de privatiseringen van tafel en betwijfelt ten zeerste de wil en het vermogen van de Griekse regering om de inspanningen echt op te brengen.

Bovendien houdt men op het hoofdkwartier van het IMF ook zijn hart vast voor de verdere escalatie van de eurocrisis, ondanks de relatieve kalmte van de voorbije weken en de triomfantelijke uitspraken van Europese politici (enkel in Duitsland weerklinken die niet …). Dat Italië sowieso een hypotheek legt op de euro-toekomst is bekend maar binnen het IMF kijkt men ook méér dan ooit met argusogen naar Spanje. “Wij vrezen een Papandreou-moment voor de Spaanse eerste minister Rajoy”, zo hoor je van een doorgewinterd IMF-er. In oktober 2009 diende de toenmalige Griekse eerste minister Papandreou de goegemeente te melden dat zijn land niet tegen het aangekondigde begrotingstekort van 6% van het BBP aankeek maar wel tegen het dubbele daarvan. In Spanje baren vandaag de lijken in de kasten van de regio’s en van de staatsbedrijven grote zorgen.