Hollande, Gates en Bono: het boerenbedrog

Het lag er nogal dik op dat Hollande het bezoek van Bono en Gates handig probeerde aan te wenden om de vrije val van zijn populariteit te stoppen.

Grote show in Parijs. Popsuperstar Bono, de voorman van U2, en Bill Gates, multi-miljardair en oprichter van Microsoft, op bezoek bij de Franse president François Hollande. Gates en Bono zijn, zoveel is bekend, elk op hun manier begaan met het lot der aarde, en vooral dat van de minderbedeelden. Gates spendeert via zijn Foundation enorme sommen vooral in de richting van medisch onderzoek. Bono staat constant op de barricaden voor het goede doel.

Het lag er nogal dik op dat Hollande het bezoek van deze twee megasterren handig probeerde aan te wenden om de vrije val van zijn populariteit te stoppen. Of dit lukte, zal de komende weken moeten blijken maar kan a priori ten zeerste betwijfeld worden.

Voor zover bekend, ging het in de discussie tussen de drie heren over de manier waarop de hulpverlening aan noodlijdende landen en bevolkingen kan verbeterd worden. Ook kreeg Hollande felicitaties van Bill Gates en Bono voor zijn voortrekkersrol bij de invoering van een belasting op financiële transacties (de zogenaamde tobintaks).

In de verslaggeving omtrent de ontmoeting in Parijs valt geen woord te bespeuren over wat nochtans helemaal bovenaan de agenda van elke discussie over ontwikkelingshulp zou moeten staan, nl. de massale subsidiëring van de landbouw in Europa, de Verenigde Staten en Japan.

Landbouw vormt de meest voor de hand liggende economische activiteit waarin arme landen kunnen ontwikkelen en groeien. Van daaruit, en zelfs parallel daarmede, is het vaak maar een kleine stap naar zinvolle industrialisering. Heel belangrijk daarbij is dat een stijging van de productiviteit in de landbouw de mankracht moet vrijmaken noodzakelijk om de verdere economische ontwikkeling, en dus de welvaartsstijging, in deze landen te ondersteunen.

Zware subsidies in de rijke landen zich onder meer vertalen in export van landbouwproducten aan prijzen waar veel kleine landbouwers in de armere delen van de wereld totaal niet tegen op kunnen. Subsidies hier remmen op een heel duidelijke en directe manier de economische en sociale vooruitging ginds af. Veel van de officiële ontwikkelingshulp is boter aan de galg als aan deze kromme situatie op de landbouwmarkten niet paal en perk gesteld wordt.

Binnen de groep van opkomende landen groeit het bewustzijn van die voor heen erg kostelijke scheeftrekking dag aan dag. Zo verscheen er in het gezaghebbende weekblad The Economist de afgelopen week een erg scherp lezersbrief van zowat alle ambassadeurs bij de WTO (World Trade Organisation) van de opkomende landen (inclusief de grootsten onder hen zoals China, India en Brazilië). In het kader van de WTO loopt de zogenaamde Doha-ronde die de volgende fase in de wereldwijde handelsliberalisering zou moeten tot stand brengen. Eufemistisch gesteld lopen de Doha-onderhandelingen erg stroef.

The Economist had in haar vorig nummer er voor gepleit de discussie over de landbouwsubsidies uit de Doha-onderhandelingen te lichten om zo een vergelijk over industriële producten en diensten mogelijk te maken. De verzamelde WTO-ambassadeurs van de opkomende landen wijzen dat voorstel in hun brief aan The Economist in niet mis te verstane bewoordingen van de hand.

Men kan niet anders dan deze dames en heren groot gelijk te geven met hun strakke houding. De nobele inspanningen van Bill Gates en Bono zullen bitter weinig zoden aan de armoededijk zetten als de brutale oneerlijkheid van de landbouwsubsidies in de rijke landen niet ten gronde aangepakt wordt. Het is dan ook dubbel spijtig dat bij een mediageniek moment zoals gisteren in Parijs de grond van de zaak niet aan bod komt.