Hijsen, die handel!

We zijn immuun geworden voor de dagelijkse overdosis absurditeit.

Soms word je moe van al dat discussiëren en spendeer je stilzwijgend een avond voor de buis. Op zo’n moment is het goed staren naar een film als The last castle met Robert Redford en James Gandolfi. Plot is simpel: de gelauwerde generaal (Redford) die zijn leven aan het front doorbracht, sukkelt in de militaire gevangenis onder het schrikbewind van Gandolfi die nog nooit een oorlog van dichtbij zag.

Verder is het een twee uur durende slag om Gandolfi’s vlag. Als de gevangenen erin slagen de vlag ondersteboven te hijsen, duidt dit op onbevoegdheid van de leiding en wordt de gevangenisdirecteur als een oog uit een aardappel verwijderd. Redford haalt het. En nu maar hopen dat er andere daden waren die president Sarkozy aanzetten om Robert Redford uitgerekend vrijdag te ridderen in het Légion d’honneur. Het is voor iedereen moeilijk fictie en realiteit nog te onderscheiden.

The last Castle is te simpel om waar te zijn. Stel dat we onze Belgische driekleur ondersteboven hijsen. Ik durf niet te hopen op een deus ex machina die alle incompetente beleidvoerders uit hun functie ontzet. Probleem één: hoe zie je dat een Belgische vlag ondersteboven hangt? Misschien is dat al jaren het geval. Hoe dan ook, er komt niemand ter hulp, er gebeurt niets. We zijn bedwelmd door nationale gelatenheid. We zijn immuun geworden voor de dagelijkse overdosis absurditeit.

Ons land is een zakdoek groot maar telt zes overbetaalde regeringen, waarvan er een aantal al even werkeloos toekijken. We zijn een democratie die stemplicht verheerlijkt als een recht en de kiezer als jojo’s in het stemhokje sommeert. En waarvoor?

Ondertussen slaat die disfunctionele, geldvretende overheid ons om de oren met besparingen die mensen onder de armoedegrens drijven. Het aantal wanbetalers aan het energiefront is een wassend leger. Niemand die in twijfel trekt dat gas en elektriciteit anno 2010 basisbehoeften zijn, maar toch betaal je er 21 procent btw op, net zoals op luxegoederen. Er is geen regering, maar wel een tomeloze reguleerdrift. Regels die heel vaak over individueel gedrag gaan, waarvan je niet eens wist dat ze bestonden. Valkuilen die je in een financiële hinderlaag lokken, want de straf is onveranderlijk betalen. Er is geen echt plan, geen lijn, en er is vooral een totaal gebrek aan ethiek. Als naar truffels gravende varkens wordt er naar geld gezocht.

Begrippen als humanisme, kennismaatschappij, levenslang leren sneuvelen onder de hamer van de deurwaarder. Er wordt allereerst bespaard op sociocultureel werk, op educatie. Kortetermijnresultaten zijn het enige wat telt. Typerend dat er meer geld naar stervensbegeleiding gaat vloeien dan naar incontinentiebehandeling. Na ons de zondvloed.

Een extreem voorbeeld van het beschamende niveau van onze politici is Joke Schauvliege. Haar natuurlijke habitat zijn de Kiekenbossen in Evergem. Ze doet niet eens meer de moeite om competentie te faken. Ze produceert infantiele blogjes over haar reizen. Vindt het sneu dat een vergadering in New York uitloopt omdat ze nog ‘de city’ wou afdweilen voor cadeautjes voor haar kroost. In één adem sneert ze naar Vlaanderen dat het Moma op privégeld draait, om een zin later uit te pakken met de 250.000 euro die ze in de Ensortentoonstelling heeft gepompt. Ze heeft de tijd van talloze cultuurmakers verkwist door hen in kransjes en raden te gijzelen, en zelfs uit dat cultuurbad heeft ze niets geleerd. Werkelijk niets. Om blijvende littekens aan te brengen in het culturele veld, hoef je ‘geen kenner te zijn’. Bij operaties als de reorganisatie van de opera- en balletwereld is enige kennis uiteraard maar belemmerend. Je kunt maar beter niet beseffen wat je aanricht.

En wij ’the people’ komen niet verder dan als een gillende rollercoasterclub met geheven armen uitkijken naar de volgende deathride. We krijgen een ongezonde honger naar nog grover, nog erger, nog nefaster. De fase van de destructiviteit is ingetreden. We leven intens, dat wel, vooral intens bourgondisch. Alles draait om eten, koken en kortetermijngenot. Elk maal lijkt een laatste avondmaal, maar dan met beleg. Zolang het nog duurt.

Waarom doen wij niets? Waarom gaan we niet over tot burgerlijke ongehoorzaamheid? Waarom verklaren wij onze politici niet openlijk onbevoegd? Ondersteboven die vlag!

Ja, het is waar. Redford wordt neergekogeld na het hijsen van die vlag en dat schrikt wel wat af.

Chris Van Camp