Het Vlaamse Lied

De voorstanders hebben gelijk: minstens één zender van de VRT zou een voor een breed publiek herkenbaar Vlaams muzikaal profiel moeten hebben. Suggestie voor zo’n zender? Radio 2, tiens. Gegarandeerd altijd dicht bij jou, met zo’n lied van Christoff of Laura Lynn.

Hier op de camping, ver weg van de bar, klinkt andere muziek. Het kaatsen van metaal op grind tijdens de pétanque, het bijna sissen van krekels als de zon rond het middaguur richting veertig graden kruipt, een streepje klassiek uit de radio op batterijen. Frivoler dan Klara, is die klassieke zender hier in Frankrijk. Toen de locale autoriteiten gisteren de bergen sloten wegens gevaar voor bosbranden, klonk tijdens het middagblok plots Singing in the Rain. Spontaan moest ik aan Laura Lynn denken; op een podium in Blankenberge, Frans Bauer aan haar zijde en het publiek door en doornat van een regenbuitje, maar met de zon in hun hart.

Verder valt de gelijkenis met de stem van de presentator op: altijd met een been in het graf. Alsof ze hun eigen ironie niet begrijpen, die presentatoren op klassieke zenders. Alleen bij een duister stuk klassieke new-wave hoor je de zon in dat hart opkomen. Reanimatie bij atonaal doodskleed.

In de auto is het anders. Na een zoveelste file bij een péage, zingen we mee met Het Mooiste van Ramses Shaffy. Vol van zijn stem – naar verluidt was hij nog beter tonelist dan zanger – leidt dat al eens tot flauwe grapjes op het toilet, zoveel files later en nat van vermoeidheid en concentratie. “Laat me, laat me, laat me mijn eigen kaka doen. Laat me, la-at me, of ik doe kaka in je schoen.” Noem het een schlagerversie. En de kinderen, zelf een dweil na zo een rit, kunnen er smakelijk om lachen. Elk zijn plezier.

Dat plezier, lees ik hier, wordt schlagerzanger Christoff niet gegund. Zijn nieuwste single Zeven Zonden schuift als zoete broodjes over de toonbank, maar komt op de VRT nauwelijks aan de bak. De enkele keer dat hij de zendmast aan de Reyerslaan verlaat, is het van moetens. Omdat hij verkoopt en zo de hitlijsten verovert. Nu ken ik die Christoff niet. Maar terwijl ik naar hem kijk in mijn vakantiekrant (roze hemdje van Bikkembergs, kuifje op het hoofd en kraaienpootjes vol pret rond zijn blauwige ogen) kan ik alleen maar aan mensen als Margriet Hermans en Luc Appermont denken, notoire voorstanders van het Vlaamse lied op de openbare omroep.

Toegegeven, hun jeremiades hebben altijd iets intriest en smachtends. Wie Hermans ooit heeft horen zingen, weet wat ik bedoel. Melancholie die zo hard op je maag valt dat ze er langs je achterwerk zo weer uitfloept. Zoals de grote shows van Rudi Karell dat ook hadden. Het amechtig bellenblazen van een aangespoelde vis.

Het pleidooi voor meer Vlaamse muziek op de openbare omroep, doet mij altijd aan zonverbruinde en diepgekerfde boezems denken, aan polsen met in goud gevlochten schakelkettingen, aan mosselen in slechte witte wijn. Aan dat alles samen, ergens op een terras van de zomerdijk waar alweer een volgende bui in de lucht hangt. Maar de liedjes zelf? Ik zing ze zoals ik onderhemdjes draag, dagelijks en zonder er bij stil te staan. En dus moet de VRT niet overdrijven.

In een reactie op het schandaalartikel in mijn vakantiekrant, reageert de openbare omroep met een dooddoener. Volgens de overeenkomst met de Vlaamse Regering moet de openbare omroep op alle zenders samen (!) twintig procent Vlaamse muziek uitzenden. Over de samenstelling ervan wordt met geen woord gerept. dEUS en Hooverphonic: Engelstalig gezongen, maar van Vlaamse bodem en dus helemaal conform het marsorder. Van een boycot tegen Christoff is dus hoegenaamd geen sprake. Ik heb het niet geteld, maar zo gezien draait Studio Brussel meer Vlaamse muziek dan Radio 2.

Voor een keer ben ik het volmondig met mediaminister Bourgeois eens. Minstens één Vlaamse zender zou een voor een breed publiek herkenbaar Vlaams muzikaal profiel moeten hebben. En daar maakt ook de schlagermuziek deel van uit. Wie het niet aanstaat, schakelt maar over naar een ander kanaal. Keuze genoeg bij de VRT. Suggestie voor zo’n zender? Radio 2, tiens. Gegarandeerd altijd dicht bij jou, met zo’n lied van Christoff of Laura Lynn.

Muzieksamenstellers die het schlagergenre links laten liggen, bewijzen alleen maar dat ze niets begrepen hebben van het verlangen naar mosselen met witte wijn, naar onweer boven de Noordzee en naar een versgewassen onderhemd. En als ze het been toch stijf houden, moeten ze maar overschakelen naar een andere zender. Kunnen ze daar mosseldroog neuzelen over klatergoud, dromen die bedrog zijn, zeven zonden of mannen die hun vrouw duizendmaal bedriegen. Thema’s die allemaal verborgen zitten in dat rijke pallet klassieke muziek.