Het perverse aspect van ons sociaal model

Waarom de inning van de ontslagpremie het haalt van job- en loonbehoud.

Onlangs kondigde Desso Sport Systems uit Dendermonde een collectief ontslag aan. Voor de kunstgrasdivisie van het bedrijf was er snel interesse van streekgenoot Domo. Door de vakbonden werd vol ingezet op de redding van de 79 jobs verbonden aan die kunstgrasdivisie. Die redding leek te gaan lukken. Weliswaar diende er een looninlevering plaats te grijpen maar die werd voor de eerste jaren opgevangen door de toekenning van een compenserende premie.

Klaar is kees, denk je dan als vakbondsonderhandelaar maar niks bleek minder waar in voorliggend dossier. De arbeiders stemden gisteren met een nipte meerderheid het voorstel weg. Jobbehoud en alvast voor de eerste jaren ook loonbehoud bleek onvoldoende, de betrokkenen willen de ontslagpremie en over and out.

De logica achter deze op het eerste zicht bizarre houding is niet ver te zoeken. Ondanks de crisis blijft er in Vlaanderen een grote vraag naar geschoolde arbeid. De werknemers van Desso horen zeker in deze categorie. De meerderheid van de met ontslag bedreigde werknemers heeft allicht reeds een nieuwe job en wil nu gewoon als toetje de ontslagpremie incasseren.

Als je de kat bij de melk zet, wordt er gelikt. Je kan de arbeiders bij Desso eventueel een gebrek aan maatschappelijk verantwoord gedrag verwijten maar het hoofdprobleem in dezen is uiteraard het systeem zelf. Als we de procedures en afspraken rond herstructureringen en toegang tot ontslagpremies niet grondig bijsturen, blijven aberraties als nu met het geval Desso aan de orde.