Hét mooiste dorp van Vlaanderen !

Gert Robijns weet met het magistrale “Het Dorp” de kloof te dichten tussen kunst en publiek (*****)

Gert

Gert Robijns (1972) maakt al jaren kunst met gewone en banale dingen die hem omringen die in één draai en verschuiving een beeldende kracht verlenen aan gedachten die de begrippen schoonheid en poëzie op een ontwapenende manier her-benaderen.

Gert Robijns maakt kunst die niet in één hokje is te plaatsen, hij ontloopt daarmee met zichtbaar plezier het maken van voorspelbare kunst en laat de toeschouwer achter in een gespannen verhouding met het kunstwerk. Er steekt trouwens heel wat humor in de kunst van Gert Robijns waarmee hijzelf aangeeft dat kunst soms te veel een zaak is van het mentaal verhevene, de druk van de tijdsgeest en van de roes en het tomeloze verlangen om “iets” te hebben en te bezitten dat van “nu” is.

Hondje

Wie herinnert zich niet tijdens een Zomer van de Poëzie in Watou de langwerpige schamele installatie op een zolder met het multi-media “verloop” van een muis of zijn spierwitte keukenkast in Sint-Truiden hoog in een boom als een uitnodigend “vogelkastje”…

Ook in Sint-Truiden joeg hij vele streekgenoten in de gordijnen met de installatie “Summer Love” die te zien was op de hoek van een straat. Een verplaatst bushokje gaf onderdak aan een op de rug liggend opgezet hondje in dialoog met een omgekeerde witte Volvo. Gert Robijns realiseerde hier in “sprekende” beeldende taal de gedachte dat iedereen zijn geliefd “ding” graag koesterend over de buik streelt… In een stadstuin in Tielt dobberde een witte bal in een vijver met ernaast een bordje met de aanduiding met de titel: “shit”.

Gert Robijns slaagt erin met zijn beelden de flanken te activeren van datgene wat wij banale fait-divers zouden kunnen noemen; de kunst functioneert als een gangmaker voor knarsende scenario’s die zich al dan niet kunnen afspelen in de hoofden van de toeschouwers.

Landingsbaan

Sint-Truidenaar Gert Robijns is nu terug in zijn stad (en hoe…) met wellicht één van de meest tot de verbeelding sprekende installaties van dit jaar. Het is alsof “Manifesta 2012”, de grote internationale biënnale van hedendaagse kunst die binnenkort in Hasselt en Genk neerstrijkt nu al een straffe prelude beleeft met het meer dan straffe “Het Dorp”.

Op het einde van de machtige en verweerde macadam van de landingsbaan van het voormalige militaire vliegveld Brustem staat een uiterst bevallige kopie (60 %) van de dorpskern Gotem waar de kunstenaar Gert Robijns opgroeide. Het werk is gewoonweg indrukwekkend en is hier en daar en van alle kanten zichtbaar, zelfs van op een grote afstand en werkt als beeld in op een mens als bij het open wrijven van de ogen na een droom.

Het dorp is een realistisch en tegelijk een onwezenlijk dorp.

Droom

“Het dorp” bestaat (amper) uit een kerkje en een pastorij omringd/ingelijst met lage witte muurtjes.

Het dorp staat er als een verweesd “ding” op de stenen van een landingsbaan; het dorp staat er als een mikpunt en als een fata morgana van iets – een dorpje – dat vandaag nog hoogstens als “pittoresk” wordt beschouwd. “Het Dorp” doet dromen, “Het Dorp” is als een uitvergrote kartonnen maquette zoals die ooit gratis werden gestopt als aanlokkelijk cadeau bij een doos smeerkaas.

Wat bezielt een kunstenaar om zijn dorp in een gereduceerde schaal een paar kilometer verder te verplaatsen als een neutraal wit kunstwerk dat aan de achterkant de open structuur laat zien en daarmee de status “decor” van het kunstwerk op een letterlijke manier opvoert.

Blinde vlek

De kunstenaar laat de spanning zien tussen het lokale – de plaats en de herinneringen van een verloren jeugd en de invloed van de globalisering waarin alles wordt ondergebracht in uniforme formats. Het sculpturaal uitvlakken van het dorpje Gotem tot een haast abstracte, witte sculptuur betekent wellicht het “tonen” van de grens tussen het verleden en de erosie van het geheugen dat na en met de tijd alle herinneringen wegveegt tot “blinde vlekken”.

“Het Dorp” is zo een “blinde vlek” waarin iedereen zich een beetje kan herkennen via de beeldende “opvoering” van het verlies. Het verlies als een humuslaag voor het beleven van (gezonde) nostalgie en melancholie. Daarnaast is “Het Dorp” een bijzonder complex kunstwerk dat als het ware in het verlengde ligt van minmal art en figuratie in abstractie manoeuvreert en/of de neutrale abstractie teruggeeft aan de wereld van (collectieve) herkenning en … inlevingen.

Tableau

Bij elke weersverandering transformeert “Het Dorp” in een andere sfeer – dit dorp is dan ook een “tableau” waarin het licht en het weer de gedachten bij het beleven van dit grandioze “beeld” steeds een andere kleur en inhoud verlenen.

Het knappe werk is niet betreedbaar, fysiek ongrijpbaar maar blijft mentaal een verbeeldingsprikkelend teken van formaat.

Gert Robijns schildert hier de contouren van zijn roots in een witte “overbelichte” beeld-focus.

“Het Dorp” van Gert Robijns is in vele jaren een voorbeeld van de meest excellente vorm van kunst in de openbare ruimte in een tijd waar niet zelden met geforceerde krampachtigheid kunst wordt gewrongen in het “publieke”domein en tussen de mensen.

Gert Robijns geeft nu zijn plaats van herkomst en jeugd een prachtig cadeau terug en organiseert als fervent fietser zelfs een heuse “Fietsclassic” rond de kerktoren van “Zijn Dorp”….

“Het Dorp” nog tot 30 oktober ter hoogte van de Naamsesteenweg in Sint-Truiden

www.hetdorp2011.be

Luk Lambrecht