Het geheim van Yves Leterme

Wie een goede premier voor dit land zou zijn, is Yves Leterme.

Wie een goede premier voor dit land zou zijn, is Yves Leterme, het christendemocratische Kamerlid uit Ieper. Sinds zijn regering maanden geleden ontslag moest nemen, heeft hij een foutloos parcours gereden. En veel problemen schijnen zich in dit land niet meer voor te doen. Niet met justitie, niet met veiligheid, niet met asiel, vijfde in de Tour, medailles op het EK atletiek… wie klaagt?

Hier en daar een paar zigeuners weg jagen, meer is hier echt niet aan de hand. Het is een pleidooi voor een permanente regering van lopende zaken, die ook beter zou beantwoorden aan het devies van onze vriend Charles-Louis de Montesquieu.

Met een beetje geluk maakt Leterme het Europese voorzitterschap van België nog wel af. En zal hij als premier in functie samen met zijn Nederlandse ambtgenoot Jan Peter Balkenende Nieuwjaar kunnen vieren. Met Leterme en Herman Van Rompuy levert de CD&V overigens twee van de belangrijkste drie Europese bewindvoerders, een nooit gekende luxe. Wat die partij dus vooral niet moet doen, is vernieuwen, laat staan grondig. Er is absoluut geen nieuwe ideologie nodig. De enige twee dingen die dringend moeten gebeuren zijn de banden met het christelijke middenveld opnieuw verstevigen, en petieterige kerkjuristen van de kieslijsten weren.

Ook in de Europese Unie krijgt Leterme alom lof voor de wijze waarop hij het leiderschap waarneemt. Meer bepaald door niets te doen dan uitvoeren wat anderen vóór hem hebben uitgestippeld. Geen goed bestuur maar goed geen bestuur, ziedaar het geheim van Yves Leterme. Als dat werkt in België, dan ook in de EU.

De premier maakte onder meer grote indruk met zijn inaugurale rede in het Europees Parlement. Waarna automatisch de vraag opborrelde wie die speech had geschreven. Sommigen verdachten topdiplomaat Frans Van Daele, maar hij is tegenwoordig kabinetschef van Herman Van Rompuy en het is weinig waarschijnlijk dat Van Rompuy een dienst zou leveren aan Leterme. Een gemene streek zeker, een dienst niet.

Alles wijst in de richting van Mia barones Doornaert, die zich de vorige maanden niet alleen ontpopte tot een ijverig zij het iets te frivool opgetut promomeisje in de verkiezingscampagne van Leterme, maar die zich ook opdrong als groupie. Verdreef Inge Vervotte. Dat Leterme op een officiële plechtigheid in Kinshasa een of andere zwarte hostess probeerde te versieren, en dat door onhandig getwitter aan de hele wereld en zijn thuisbasis meedeelde, beviel haar wel niet erg, maar moest meer worden gezien als een voortzetting van onze Afrikapolitiek onder Louis Michel.

Zolang de preformatie, de formatie en de contraformatie blijven duren, en dat dreigt per omnia secula seculorum te zijn, blijft Mia buitenlandadviseuse én tekstschrijfster van de demissionaire premier. Misschien had België een nóg betere beurt gemaakt indien ze de toespraak voor het Europees Parlement ook zelf zou hebben uitgesproken, getooid in de haar kenmerkende flashy kleuren en patronen waarmee niemand anders de straat op durft. Want dat ze naast een bevlogen schrijfster ook een bevlogen spreekster is, was al vaker gebleken in de duidingsprogramma’s van de VRT, en bleek des te meer op de 11 juliviering in Leuven waar Mia persoonlijk het woord voerde. Op uitnodiging van wie viel nadien niet meer met zekerheid vast te stellen.

Met steeds luidere stem en bredere armgebaren pleitte ze, op de Vlaamse feestdag nota bene, voor het behoud van een sterke Belgische federatie. En noemde ze al wie droomde van een Europa van de regio’s en van het verdwijnen van de natiestaten leugenaars of in het beste geval dommeriken. In het publiek schuifelden er al enkelen wat ongemakkelijk over hun stoel, en toen eiste Mia niet meer of niet minder dan dat De Vlaamse Leeuw als officiële Vlaamse hymne zou worden vervangen door Lied van mijn Land, van de bekende charmezanger Anton van Wilderode. De Vlaamse Leeuw, zo betoogde Mia, bestaat uit een oorlogszuchtige en bloeddorstige tekst op een agressieve en tot geweld aanzettende melodie. Men hoort de Pruisen marcheren. Lied van mijn Land daarentegen is zowel van woorden als van toon veel zachter en vredelievender, zoals de Vlaming zelf.

Om dit aan te tonen en het goede voorbeeld te geven, zette Mia in met de eerste strofe van het nieuwe volkslied. In de gangen van het Leuvense Wagehuys, waar de plechtigheid plaatsvond, sneden plotseling klaaglijke klanken door merg en been: ‘Liiiieeed van mijn land, ‘k zal u altijd hoooren, uit alle daaalen der heriii-nering. Over de heuv’len van rui-hui-se-hend koooren…’

In een wip liep de zaal helemaal leeg. De laatste die het gebouw uit rende was meneerke Louis, die de zangeres nog toeriep: ‘Sluit gij af Marja?’ Hierna repte hij zich zo vlug zijn beentjes hem dragen konden naar de Oude Markt, waar Raymond van het Groenewoud net de deinende massa stond op te zwepen met ‘Vlaaanderen boo-hoo-ven’, een nummer dat een beetje het midden houdt tussen De Vlaamse Leeuw en Lied van mijn Land.

In het Wagehuys had Mia tijdens het zingen de ogen gesloten om het juiste ritme niet kwijt te raken. Daardoor had ze niet gemerkt dat alle toehoorders waren gevlucht, en vatte ze enthousiast een tweede Vlaamse hymne aan: ‘En de poembak…’

Koen Meulenaere