Het destructieve bochtenwerk van Di Rupo I

Na Wallonië in een sociaal-economische woestijn te hebben omgetoverd, wil de PS nu hetzelfde voor België.

Omtrent Dexia kan er, onder meer na het boek Dexia. Een Tijdbom van Dexia-insider Bernhard Ardaen, geen enkele twijfel meer bestaan dat dit dossier aan de Belgische belastingsbetaler nog vele jaren vele miljarden euro’s zal kosten. De bevolking wéét dat. Toch blijven zowel eerste minister Elio Di Rupo als minister van Financiën en vice-premier Steven Vanackere rondbazuinen dat men niet ongerust moet zijn, dat het allemaal allicht zo geen vaart zal lopen. Elke keer dat beide bewindslui deze vergoelijkende toon aanslaan, neemt hun geloofwaardigheid een bijkomende duik. Niet enkel bij de bevolking maar ook op de financiële markten waar men zich alsmaar luider afvraagt hoe diep de Belgische bewindslui hun hoofd in het zand kunnen steken.

In plaats van voortdurend vegen uit de pan te geven aan diegenen die in de pers en in het parlement de ware omvang van het Dexia-debacle trachten bloot te leggen, zouden Di Rupo en Vanackere zich beter concentreren op doortastender crisismanagement (Mariani weg, een Belg in de plaats en nauwe samenwerking met de mensen van Royal Park Invest), op oprechtere communicatie met de bevolking en op de aanpak van de verantwoordelijken zoals het hoort in een rechtsstaat. Wat dit laatste betreft, twitterde Geert Noels zeer terecht dat Nick Leeson, de man achter de ondergang van Barings Bank, 6 jaar de gevangenis in vloog voor het veroorzaken van een verlies van 1 miljard euro.

Naast de Dexia-smoesjes liet eerste minister Di Rupo ons gisteren ook weten dat hij een gedetailleerd voorstel van “werkmethode en timing” gedaan heeft voor de discussie rond het concurrentievermogen. We gaan afspreken dat we gaan afspreken hoe we mogelijks tot afspraken kunnen komen, dat is nu eenmaal de werkmethode van deze eerste minister. Enige sense of urgency is aan deze man niet besteed. Maar dat het tot niets ingrijpends gaat leiden, mag nu al genoteerd worden. Daarvoor staat een ander vice-premier, nl. Laurette Onkelinx van de PS, garant.

Om te weten wat Onkelinx wil, volstaat het haar opiniebijdrage van in De Tijd te lezen. Geen wijziging aan de index, geen ingrepen in de sociale zekerheid, liefst wat bijkomende belastingen: tot daar de agenda van de PS-diva. Concreet komt dit er op neer dat Onkelinx wil gaan voor een wallonisering van het gans land. De rendabiliteit van ondernemingen wordt structureel ondermijnd waardoor hun investeringen en de tewerkstelling uiteraard ook verdwijnen. Zo richtte de PS de voorbije decennia Wallonië ten gronde en nu wil men gans België op dit spoor krijgen. Vlaamse politici stonden erbij en keken ernaar, toen en nu.