Halte Zabljak

Het dorp Zabljak is ’s zomers de uitvalsbasis voor bergwandelingen in het Durmitor nationaal park, en ’s winters Montenegro’s populairste skicentrum. Dat laat zich merken aan de talrijke en grote hotels, een toeristische dienst, een internetcafe, een supermarkt.

We vinden een kamer bij Madam Wenka, een kranige vrouw, die zich een grappig mengtaaltje van Servisch, Duits en Engels heeft eigen gemaakt door haar contacten met toeristen. Nadat ze ons de huisregels heeft uitgelegd, brengt ze ons een kop rozenthee, en een schaaltje met welgeteld een geschilde rode biet, drie wortelen en een appel. “Biologisch”, zegt ze. “No pesticide”. Ze toont trots de bruine plek in de appel, waar vermoedelijk ooit een beestje heeft in gehuisd.

Een gezond voorgerecht, voor we uit eten gaan in het enige open restaurant van het dorp. In Hotel Zabljak worden speciaal voor ons de lichten van het restaurant aangestoken, en de keuken in gereedheid gebracht. Het is muisstil in de zaal, op het gezoem van de verwarming en een sissende pan in de keuken na.

Wat een timing. Gisteren stonden we meer dan 2000 meter hoog op de top van de berg Savin. We keken de machtige ravijn in, werden zowaar uit onze kleren geblazen door de snijdende wind, en kleine regendruppels prikten als naalden in ons gezicht. Schoonheid van het huiveringwekkende soort.

Deze ochtend ligt de hele streek plots onder een halve meter sneeuw, en lijkt Zabljaks jaarlijkse metamorfose tot skioord ingezet. Winkeliers met sneeuwschoppen maken het voetpad vrij. De sneeuwruimer passeert en duwt de sneeuw weer op de stoep. Zo gaat het een tijdje door tot de grijze smurrie een plek vindt waar het niemand stoort.

We wachten twee uur op de bus richting Podgorica. Voor ons doet de politie zaakjes. Een man stopt hen een briefje van 50 euro toe, agent kijkt spichtig rond, en het geld verdwijnt in de zak. We zagen het duo eerder al verdachte transacties ondernemen in het koffiehuis.

Tegen 20 kilometer per uur kruipt de bus door de vallei van de Tara Canyon. Een spektakelrit. De canyon meet op zijn hoogste punt 1300 meter en is daarmee een van de diepste van Europa. Aan Tara Djurdevica verbindt een boogbrug beide oevers, hoog boven de rivier. Een moedige partizaan kreeg er een standbeeld, nadat hij tijdens de tweede wereldoorlog de opmars van de Duitse vijand stopte door welgeteld een boog van de imposante brug op te blazen. Hij overleefde zijn heldendaad niet, maar de brug, die amper een jaar voorheen was voltooid, bleef voor het grootste gedeelte overeind.

In een geïmproviseerd café onder een tentzeil, verwarmen vier mannen zich aan een houtkachel. Ze schuiven ons onmiddellijk een stoel toe wanneer we verkleumd de deur openen.

In de zomer is dit de plek voor white water rafting. “De meeste toeristen komen uit Tsjechië”, zegt een van de vier. “Maar wij zien liever Duitsers komen. Die betalen zonder morren de volle pot.”

We krijgen een tweede rakija van het huis, en op een nuchtere maag heeft dat een leuk effect. Het maakt er het tweede deel van de rit naar Podgorica, door de Moraca Canyon, alleen maar mooier op. De zon breekt door de wolken, en doet de bevrozen takken schitteren.

(Meer foto’s in Beeldreportage Montenegro 2)

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content