Een gigantisch aantal chauffeurs is achter het stuur bezig met gsm, sms en zelfs met tablets. Moordenaars in spe zijn het. Stuk voor stuk. Te voet blijken die activiteiten niet veiliger.
Een gigantisch aantal chauffeurs is achter het stuur bezig met gsm, sms en zelfs met tablets. Moordenaars in spe zijn het. Stuk voor stuk. Te voet blijken die activiteiten niet veiliger. Want het aantal verongelukte voetgangers die volledig verzonken zijn in hun communicatie, loopt even snel op als onder chauffeurs. Gelukkig maar, wat de enige die daarbij (meestal) gekwetst raakt, zijn zijzelf. Een ideale les om dit ongewenste gedrag af te leren. Begrijp me goed, ik heb niets tegen de moderne communicatiemiddelen. Ook al ben ik er zelf eerder een zuinig gebruiker van, want ik sta nogal op mijn rust.
Maar in ons drukke verkeer zijn het levensgevaarlijke dingen. Je hebt al je aandacht nodig om heelhuids thuis te komen. Ook al menen sommige mensen dat ze meer dingen tegelijk perfect kunnen uitvoeren of altijd nog over wat ongebruikte hersenreserve te beschikken, die een extra taakje kan oplossen.
“Want,” zie je ze denken, “ik heb al zo vaak achter het stuur getekst, gebeld, smart geweest op mijn phone en toch ben ik telkens veilig thuisgeraakt.”
Correct, tot die ene maal dat je prijs hebt. Stevig prijs soms, want wie een onschuldige van de weg maait, draagt dit meestal voor de rest van het leven mee. Je wil er niet aan denken.
Knal erop
Volgens Amerikaanse gegevens blijkt het aantal ongevallen onder gsm-gebruikende voetgangers even snel op te lopen als onder hun autorijdende collega’s.
Het aantal voetgangers dat tijdens het gsm-gebruik zo zwaar gekwetst raakte dat ze in een ziekenhuis opgenomen diende te worden, nam op 6 jaar tijd met 270% toe: van 559 in 2004 tot 1506 in 2010.
De meeste slachtoffers waren mannen, jonger dan 25.
Vooral die toename van het aantal ongevallen bij gsm’ende chauffeurs is een griezelige gedachte. Ze wekt beelden op van een nieuwe dreigende slachting op onze wegen.
Vergeet multitasking Er is echter de troostende gedachte dat voetgangers zelf lijfelijk de pijnlijke gevolgen van hun gedrag kunnen ondervinden zonder er anderen in te betrekken. Tenzij ze tegen een andere (tekstende) voetganger opknallen.
Een trede gemist van de trap en op je gezicht gegaan? Spijtig, je moest maar beter opletten. Tegen een paal aangelopen, gestruikeld, uitgegleden, voet verzwikt? Idem.
Om een oud gezegde nog eens op te spitten: eigen schuld, dikke bult.
En nu maar hopen, zonder naïef te zijn, dat onze medemens de nodige lessen trekt en leert dat gsm’en terwijl je in beweging bent, geen goed idee is. Én dat het nieuw verworven inzicht ook in andere omstandigheden toegepast wordt.
Vorige maand zag ik een jonge meid op de fiets druk in de weer op de toetsen van haar mobieltje. Terwijl ze sturend met één hand bergaf reed. De onmogelijkheid van een noodstop tekende zich glashelder voor mij ogen af.
Ik verdrong snel de gedachte aan haar jeugdig strakke huid en ruw asfalt en fietste verder.
Het onderzoek verschijnt in het augustusnummer van het professioneel tijdschrift Accident Analysis & Prevention.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier