Dopingbestrijders maken zich sterk dat de urineflesjes waarin het A- en B-staal van sporters wordt geplaatst moeilijk te kraken zijn. Maar de Russen draaiden er in 2014 in Sotsji hun hand niet voor om. Een Duitse televisiereporter van ARD evenmin. Binnen de kortste keren konden er duizenden flesjes geleverd worden, die je zonder minutieus speurwerk niet kon onderscheiden van de originele.
Hoe kan je de urine van een gedopeerde sporter in een verzegeld flesje vervangen door zuivere urine van dezelfde sporter, urine die je maanden voordien ingevroren hebt? Een leek stelt zich daar allerlei vragen bij, bijvoorbeeld over manieren om de verzegelde dop los te schroeven en dergelijke meer. Maar een beetje expert lacht met een dergelijke oplossing. Er zijn namelijk experts die in een handomdraai namaakflesjes en schroefdoppen vervaardigen die je op het blote oog niet van de originele kunt onderscheiden.
Er zijn voldoende glasblazerijen in de wereld die een identiek flesje met aangepaste schroefdraad kunnen leveren. Het volstaat om wat catalogen op te vragen, vier of vijf telefoontjes te plegen en je kan al beginnen onderhandelen.
De blauwe of oranje labels op de flesjes kan je printen met apparatuur die je zo kan aankopen en met een aangepast laser breng je er nadien de juiste codes op aan. Voor de individuele barcodesticker kan je zelfs met een gewone printer aan de slag.
In een reiskoffer krijg je deze apparatuur niet kwijt, maar in een busje heb je plaats zat en je kan gaan of staan waar je wil.
Heb je de hand kunnen leggen op de originele flesjes met urine, dan knal je het flesje (voorzichtig!) stuk en kan je de originele dop gebruiken voor het namaakflesje met de zuivere urine.
Alles terug naar het dopinglab smokkelen en klaar is kees. Zo deden de Russen het waarschijnlijk in 2014.
Oei, nieuwe veiligheidsdop
Om de miserie van 2014 niet langer te moeten meemaken, werd er in 2017 een nieuwe veiligheidsdop ingevoerd, voorzien van een hologram en andere verborgen veiligheidsfuncties.
Een verpakkingsexpert klooide de zaak op vraag van de ARD uit elkaar en zag geen enkel probleem om de doppen na te maken. Poepsimpel, beweerde de vrouw in kwestie: ‘Wanneer je de moeilijkheidsgraad voor het namaken van bankbiljetten op 10 legt, zit je bij deze veiligheidsdop aan 0,3.’
Enkele weken later leverde ze de doppen en bijhorende flesjes af.
Dopingsexperts en laboratoriumtechniekers aan wie de ARD de flesjes en doppen voorlegde, gaven toe dat geen verschil met de originelen zouden opgemerkt hebben.
Hoeveel veiligheidsfuncties je er ook aan toevoegt, ze hebben geen nut, tenzij het laboratoriumpersoneel en alle officiële controleurs weten waaraan ze namaak kunnen herkennen.
Er is nog werk aan de winkel.
