‘De jonge generatie culpabiliseert soms sneller dan dat ze de hand in eigen boezem steekt’

Willen we een maatschappij die veel regels oplegt, waardoor we misschien makkelijker gezonder leven? Of willen we de vrijheid behouden om zelf te kiezen voor gezonde of ongezonde leefgewoonten?

” Ik weet niet wat gezond eten is en mijn ouders weten dat ook niet”, zei een eerstejaars- studente voedingsleer tijdens een avond over obesitas voor een volle zaal studenten. “Ik leer het nu pas in mijn opleiding.” De eenvoudige voedingsregels – matig met verzadigde vetten, suiker en vlees, voluit kiezen voor groenten, fruit en volkoren producten – waren haar vreemd.

Een andere student wist niet dat je ’s morgens beter ontbijt, en al helemaal niet dat een ontbijt aanbieden een taak is van de ouders en niet van de school. “Mijn ouders moeten vroeg naar hun werk vertrekken, ze hebben daar nooit tijd voor gehad”, repliceerde hij. Hij voegde er meteen aan toe dat het de plicht is van de school om de kinderen een gezond ontbijt aan te bieden als dat dan echt zo belangrijk is.

Bewegen als wapen tegen overgewicht? Een derde student reageerde fel dat mensen wegens hoge werkdruk geen tijd hebben om te sporten. “Mijn hoogopgeleide ouders komen ’s avonds laat thuis en zijn dan moe”, klonk het fel. “De overheid moet hen de kans geven te sporten door de werkdruk te verminderen.” De overheid was kop van Jut bij het jonge publiek. Te veel verborgen suikers in industrieel bereide producten? “De overheid moet dringend maatregelen treffen.”

Willen we een maatschappij die veel regels oplegt, waardoor we misschien makkelijker gezonder leven? Of willen we de vrijheid behouden om zelf te kiezen voor gezonde of ongezonde leefgewoonten? De omgeving heeft natuurlijk een belangrijke impact op ons eet- en leefgedrag, maar je kunt niet buiten een aandeel individuele verantwoordelijkheid. Het is een keuze om langer te slapen en niet te ontbijten – de school moet daar niet voor opdraaien. Ook is het een keuze om plaats te ruimen in een overvolle agenda om te sporten of te bewegen. Net zoals je kiest om dronken achter het stuur te kruipen of verkiest om al dan niet deel te nemen aan een bevolkingsonderzoek voor darmkanker of vroegtijdige opsporing van borst- kanker.

De jongere generatie kijkt anders tegen de dingen aan. Ze culpabiliseert soms sneller dan dat ze de hand in eigen boezem steekt. Zoals de recente heisa omtrent de anticonceptiepil aantoont. Enkele jonge vrouwen reageerden in de media fel tegen de pil: die zou depressies veroorzaken en het libido de kop indrukken. Artsen en farmaceutische industrie kregen de zwartepiet: ze hadden nevenwerkingen verzwegen of botweg informatie achtergehouden, klonk het. In oktober bevestigde een Deense studie dat vrouwen die hormonale anticonceptie gebruiken 10% vaker de diagnose depressie krijgen.

Een stijging van 10% stelt amper iets voor, en andere studies vonden het verband niet. Daarenboven staan stemmingswisselingen als mogelijke nevenwerking al jaren in de bijsluiter. Niks nieuws dus, laat staan verzwegen. Vroeger werd dat euvel anders opgelost: wie de pil niet goed verdroeg, kreeg een ander niet-hormonaal anticonceptiemiddel voorgesteld, een koperspiraaltje bijvoorbeeld, en dat was dat.

Marleen Finoulst