Een week lang maakt Artsenkrant een krant in en over het UZ Leuven. Tijdens ons verblijf lopen we elke dag enkele uurtjes mee op een bepaalde dienst. Vandaag is dat de afdeling revalidatie op campus Pellenberg.
Dagboek vanuit UZ Leuven
Vanaf vandaag en dit een week lang logeert de redactie van Artsenkrant in de Universitaire ziekenhuizen van Leuven, campus Gasthuisberg. Elke dag bezoekt een redacteur een medische dienst van het UZ Leuven. Hun verhalen vindt u nu op Knack.be Hoe gaat het eraan toe op geriatrie? Hoe doen ze het op nefrologie? Op radiologie? Dag na dag kan u de impressies volgen van de Artsenkrant pop-up redactie in Leuven.
Een ziekenhuis dat ontwaakt, het heeft iets, zeker in deze tijd van het jaar en op de locatie van het UZ Leuven in Pellenberg. Een lage mist boven de velden, een bus die halfvol toekomt en leeg vertrekt, twee eenzame rokers onder het rokersafdak aan de ingang. De hittegolf ligt al een week achter ons, maar binnenin het ziekenhuis is het warm. Warm? Neen, bloedheet. Verpleegkundig manager Xavier Lemaitre zegt dat hij het weet. “En de patiënten ook”, lacht hij. “Dit was oorspronkelijk een sanatorium maar toen het eindelijk ‘af’ was, waren er geen tbc-patiënten meer. Maar daardoor zijn alle kamers ook zuid-gericht.” En in een gebouw van 50 jaar geleden kun je geen airco verwachten. Dus hoor je in de nog stille gangen het geratel van ventilatoren die patiënten vaak zelf hebben meegebracht en gutst het zweet na twee gangen langs je rug naar beneden. Zelfs om 8 uur ’s morgens. Benieuwd wat het vanmiddag zal zijn…
‘Pellenberg’, zoals iedereen het ziekenhuis hier kortweg noemt, bestaat nu nog uit drie stukken: orthopedie, het technisch blok en revalidatie. Het ziekenhuis ligt middenin het groen met een lange, rustige oprijlaan met op het einde – hét wonder van de dag – een niet-betalende bezoekersparking. Na een paar dagen kilometers vreten op de campus Gasthuisberg is dit een verademing. Ik zeg ‘nu nog’, want de therapietoren die eind dit jaar functioneel moet zijn, luidt ook een nieuw tijdperk in. Orthopedie verhuist tegen 2019 helemaal naar de campus Gasthuisberg. Pellenberg wordt louter revalidatie en van de drie revalidatie-afdelingen gaat het naar vier…
Klap
De mensen die hier terechtkomen, staan voor een heel ander leven. Een amputatie heb je, levenslang.
Dit ziekenhuis leeft op een ander tempo. De patiënten die er verblijven, ook. Want hoe je het ook draait of keert, voor haast alle patiënten die hier opgenomen worden, is het leven vaak in één klap helemaal veranderd. Vaak letterlijk in één klap: de klap van een auto, van een val, van een herseninfarct… Voor hen is er, na hun verblijf, een tijd ‘voor’ en een tijd ‘na’.
De patiënten hier worden ook anders benaderd. Ze zijn hier meestal niet voor een paar dagen. Wie op revalidatie belandt, staat aan het begin van een ‘ander’ leven. “Mensen die hier binnenkomen, denken dat ze niets meer zullen kunnen. Dat het leven voor hen gestopt is. Maar wij tonen hen dat er wel degelijk nog leven mogelijk is. Vaak wel een ander leven. Een leven met hulpmiddelen, maar ook een leven dat kwaliteit biedt”, zegt Xavier Lemaitre. Twee jongedames – twintigers, schat ik – passeren ons, op weg naar de ontbijtzaal. De ene zit in een rolstoel, de andere duwt haar met onvaste tred. De meisjes giechelen zoals alleen jongedames dat kunnen.
Samen eten in een aangename, kleinschalige eetzaal is een deel van de therapie. “Wij werken hier niet alleen multidisciplinair, maar vooral transdisciplinair. Elke therapeut werkt hier ‘on the floor’ mee. Wij spreken van een revaweb, met de patiënt die hier binnenkomt in het midden. Een patiënt die het hele web zal moeten doorlopen vooraleer hij opnieuw naar huis kan. Zelfredzaamheid, re-integratie en resocialisatie staan hier centraal. Alles is daarop gericht. Dus moet je als therapeut ook overal bij kunnen en willen zijn.”
Pellenberg gaat daar ver in. “Dit ziekenhuis is een gigantisch beschermd leerplatform. Buiten hebben we een vaardigheidsparcours gemaakt waarop patiënten alles kunnen uitproberen: kleine hindernissen, trapjes, allerlei soorten ondergrond… Tussen haakjes: de moeilijkste opdracht voor de aannemer was om een strook aan te leggen met ongelijke klinkers. In Vlaanderen kom je overal slecht aangelegde voetpaden tegen, maar die mens moest zijn grenzen echt verleggen om zoiets ‘fouts’ te plaatsen. Daarnaast hebben we een kleine fietsronde met rode lichten en verkeersborden en een grote fietsronde. Daarop hebben we ook een oude auto geparkeerd. Zo leert de patiënt om zich opnieuw in het verkeer te begeven.”
Loslaten
Ik wil hier ook zo graag een schoonheidsspecialiste die mijn dames na een beroerte helpt om hen opnieuw wat eigenwaarde te geven, hen terug helpt ‘vrouw’ te zijn.
In dezelfde lijn van ‘probeer het hier maar eens uit’ worden de patiënten gestimuleerd om in de gewone ziekenhuiscafetaria, tussen bezoekers, te gaan eten. “Ook wij moeten de patiënt leren loslaten”, lacht Xavier. “Wij moeten hem de boodschap geven dat hij het wél kan, dat hij het maar uitprobeert…”
Xavier heeft nog een aantal frustraties, maar ook dromen. “Mensen die ernstig ziek zijn, verdienen terecht alle aandacht en steun. Maar met een beetje geluk genezen ze na die kwalijke tijd. De mensen die hier terechtkomen, staan voor een heel ander leven. Een amputatie heb je, levenslang. Zij verdienen meer aandacht, middelen en steun dan nu het geval is. Ik wil hier bijvoorbeeld ook zo graag een schoonheidsspecialiste die vrouwen na een beroerte helpt om hen opnieuw wat eigenwaarde te geven, hen terug helpt ‘vrouw’ te zijn. Straks willen we starten met een project met ervaringsdeskundigen… Dat contact is zo belangrijk.”
Xavier holt naar zijn volgende opdracht: een handvol stagiairs dat wacht op deskundige uitleg. Over enkele uren is het hier extra druk want vandaag is het de wereldwijde Dag van de Dwarslaesie. Tientallen patiënten die hier behandeld zijn, komen naar de terugkeerdag. Het is druk op Pellenberg…
(Désirée De Poot)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier