Wil men meer mensen van allochtone afkomst in de Vlaamse politiek, dan zal het niet volstaan om hen op een lijst te zetten.
‘Het is spijtig als men zegt: we moeten ook iemand van die soort – excuseer me voor de uitdrukking – op de lijst hebben. Dat vind ik belachelijk.’ Open VLD’er Rik Daems was afgelopen week misschien net iets te veel zichzelf toen hij reageerde op de oproep van het Minderhedenforum om meer kandidaten van allochtone afkomst op de lijsten voor de gemeenteraadsverkiezingen te zetten. Maar hij had wel een punt.
Als de lokale politiek nog altijd een blank bastion is, los je dat niet op door een paar maanden voor de verkiezingen nog snel wat exotische namen te scouten. Kandidaten van allochtone afkomst worden al jaren en masse als lijstvulling gebruikt. Maar velen krijgen geen verkiesbare plaats en wie wel wordt verkozen, rekent beter niet te veel op een uitvoerend mandaat.
De Vlaamse politiek zal dus niet van de ene dag op de andere bonter worden als plaatselijke partijvoorzitters zo meteen verwoed op zoek gaan naar witte konijnen uit pakweg de Turkse of Marokkaanse gemeenschap. Het enige wat ze zich daarmee op de hals dreigen te halen, is een pak miserie. In het verleden dachten partijen wel vaker dat ze het groot lot hadden gewonnen – meestal niet gehinderd door al te veel inzicht in de allochtone gemeenschap. Zoals de Gentse SP.A, die in de wolken was toen ze de Turkse imam Cemal Cavdarli had binnengehaald maar een paar jaar later opgelucht ademhaalde toen die weer vertrok. De SP.A had nochtans al eens mogen ondervinden dat niet alles is zoals het lijkt toen ze Anissa Temsamani in 2003 als staatssecretaris naar de regering stuurde. De politica van Marokkaanse afkomst bleek niet helemaal eerlijk geweest te zijn over haar verleden en mocht inpakken.
Ze moeten het natuurlijk maar weten. Want wat verwachten de meeste partijen van een allochtone kandidaat? Dat hij in zijn eigen etnische gemeenschap een karrenvracht stemmen ophaalt. Punt. Komt zo iemand op het onzalige idee dat hij misschien wel het hele kiespubliek wil proberen aan te spreken, dan wordt dat vaak niet gewaardeerd. Want het kan natuurlijk niet de bedoeling zijn dat hij zijn partijgenoten concurrentie aandoet.
Bovendien maken politici met buitenlandse roots minder kans om tot de hoogste regionen van de politiek door te dringen sinds de strijd om het eerste allochtone regeringslid is beslecht. Daardoor zijn ze – vooral mediatiek – minder interessant geworden voor hun partij en botsen sommigen dus al snel tegen een plafond aan. En dat terwijl ze vaak met de belofte van gouden bergen in de politiek zijn gelokt. Dus raken ze al eens gefrustreerd, en maken ze dan soms de fout – zoals onlangs nog de geschorste Beringse schepen Selahattin Koçak (SP.A) – om de hele zaak als discriminatie af te doen.
Is het de Vlaamse politiek menens om meer mensen van allochtone afkomst aan te trekken, dan zullen de partijen hen de ruimte moeten laten om zich op álle Vlaamse kiezers te richten en zich niet alleen op zogenaamd allochtone thema’s te profileren. Kortom: ze zullen hen de vrijheid moeten geven om gewone politici te zijn die toevallig een wat moeilijk te spellen naam hebben. Alleen dan zullen politici als Meyrem Almaci (Groen) geen uitzonderingen meer zijn in de Vlaamse politiek.
Ann Peuteman
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier