Met de film Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb presenteerde Stanley Kubrick in 1964 een kwaadaardige satire over de nucleaire dreiging. Een doorgedraaide VS-generaal beveelt op eigen houtje een aanval op de Sovjet-Unie en lokt daarmee de allesvernietigende Sovjet-reactie uit. Een krankzinnige fantasie was dat in die dagen geenszins; velen hielden er serieus rekening mee. In de jaren zestig ontwikkelde Robert McNamara, minister van Defensie in Washington, de doctrine van de mutually assured destruction, kortweg MAD. Elke inzet van het atoomwapen ontketende onmiddellijk de totale verwoesting door de tegenstander. Het Sovjet-antwoord heette Dode Hand, een geautomatiseerd systeem dat gevaarlijk in de buurt kwam van een ‘wereld-vernietigingsmachine’.
Misschien heeft de angst voor een nucleaire apocalyps de Derde Wereldoorlog tussen de VS en de Sovjet-Unie voorkomen, maar vrede konden kernwapens nooit garanderen. Korea, Vietnam en Afghanistan zijn drie voorbeelden uit een lange rij conflicten die tussen 1945 en 1989 miljoenen mensen het leven hebben gekost. Slagvelden van de Koude Oorlog bevonden zich verder in Latijns-Amerika en Afrika. En natuurlijk in de schaduwenwereld van geheim agenten en spionnen.
Toen op 31 december 1991 de rode vlag met hamer en sikkel op het Kremlin gestreken werd, werd de klassieke Koude Oorlog geschiedenis. Maar veel reden voor opluchting is er na een aantal jaren van vredesoptimisme niet meer. NAVO-troepen in de Oekraïne en de Baltische Staten: voor Poetin zijn dit provocaties die hem aanleiding geven tot drastische modernisering van zijn wapentuig. Neem alleen al de veertig nieuwe intercontinentale Topol-M-raketten die het Westerse raketafweersysteem omzeilen. De waanzin lijkt nooit te stoppen
Met een abonnement mist u geen enkele uitgave van G-Geschiedenis! Maak gebruik van de abonneerbon op pagina 66, of ga naar www.g-geschiedenis.eu/abonneren.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
