In de vorige G-Geschiedenis (pagina’s 18-21) werd de bijzondere relatie van de Beierse arts Philipp Franz von Siebold met Japan belicht. Als factorijarts op Deshima bezocht hij het voor buitenlanders ontoegankelijke Japan, waarbij hij van alles verzamelde: kunst, fossielen, dieren (levende en opgezette), prenten, topografische kaarten en vooral planten (zowel levende als gedroogde). Tot de zending die in 1824 naar Batavia verscheept werd, behoorden ook zaden en planten van Japanse thee ( Camellia sinensis Japonica), waardoor Siebold aan de basis van de nu zo omvangrijke theecultuur op Java stond, waarvoor hij omstandig is geprezen. Afgelopen voorjaar viel Siebolds naam in een minder positieve context. Een groot deel van de door hem verzamelde planten kwam uiteindelijk in de Hortus Botanicus in Leiden terecht, waarna coniferen, bomen, heesters, klimplanten en vaste tuinplanten aan hun opmars in Europese tuinen begonnen. Helaas gold dat ook voor de Japanse Duizendknoop ( Faloppia Japonica), een snel groeiende plant met (op bamboe lijkende) stengels die in één groeiseizoen gemakkelijk twee tot drie meter halen. Deze soort is vanaf 1950 op grote schaal gaan verwilderen. Op dit moment staat de Japanse Duizendknoop te boek als een van de meest invasieve exoten, een hoofdpijndossier voor menige ecoloog, hovenier, huiseigenaar en wegbeheerder. De plant heeft een dusdanig sterke groeikracht dat zij dwars door beton en asfalt heen dringt. En zij vormt dichte populaties die alle overige plantensoorten wegconcurreren. De verspreiding ervan gaat de laatste jaren zo snel en de bestrijding ervan is zo lastig dat nu geadviseerd wordt om verwijderde Japanse Duizendknoop niet als ‘groenafval’ te beschouwen dat gecomposteerd kan worden, maar als ‘restafval’. Volgens deskundigen is er maar één remedie die werkt: op de brandstapel ermee.
G/Geschiedenis
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
