Gelezen en goedgekeurd

Hoe kun je vastzitten aan een contract van twee jaar, als het gaat om oplichting?

Uw verslaggever, die zelfstandig is, kreeg deze week een administratief ogende ‘registratiebon’ van de ‘Bedrijvengids Halle-Vilvoorde’ in de bus met het verzoek zijn gegevens te controleren en ‘in geval van aanvaarding’ terug te sturen vóór… et cetera.

‘Opgelet: telefoon- en faxnummer verplicht in te vullen!’ Zo staat er streng onder het kadertje met mijn gegevens. De internet ‘bedrijvengids Halle-Vilvoorde’ wil klaarblijkelijk absoluut mogelijk maken dat mensen uw verslaggever (die zelfstandig is) ook per fax zouden kunnen bestoken. Het telefoonnummer dat in het kadertje vermeld wordt, was ooit inderdaad mijn faxnummer. Maar eerder dit jaar heb ik die lijn opgezegd. Wegens misschien tien jaar geleden dat ik nog eens een fax stuurde. Of kreeg. Overigens heb ik geen ambitie om in een mij onbekende bedrijvengids te staan. Halle-Vilvoorde dan nog, godbetert. Er zijn al zoveel gidsen die niemand raadpleegt. En aan het kromme Nederlands waarin deze bon is opgesteld, te zien, zal deze gids alvast het verschil niet maken. Vertikaal klasseren, deze nonsens.

De dag nadien staan de kranten vol van weer eens een malafide bedrijvengids die onze kmo’s en zelfstandigen belaagt met obscure formulieren. Als ik het document van gisteren met het juiste telefoonnummer had teruggestuurd, zo blijkt, had ik voor twee jaar vastgezeten aan een contract van 89 euro in de maand. Maar dat is niet alles. Sommige kranten weten te melden dat de man die volgens de algemene voorwaarden de Nieuwe Bedrijvengids vertegenwoordigt, Benedikt Wohlfart, volgens een Franse rechtbank een oplichter is. De Franse versie van zijn gids kwam hem in mei op een boete van 30.000 euro en een gevangenisstraf van twee jaar te staan. Met uitstel, kennelijk. Of zou hij vanuit een Franse cel opereren?

Ik begrijp dit niet. Hoe kun je vastzitten aan een contract van twee jaar, als het gaat om oplichting? Zelfs als mensen een formulier als dit corrigeren en ondertekenen – ik neem aan dat veel kmo’s medewerkers hebben die dit soort administratieve rompslomp van het bureau van hun baas moeten weghouden en daarbij niet bedacht zijn op de kleine lettertjes – en zelfs als zo’n oplichter niet-betalers bestookt met advocatenbrieven, dan nog kun je je toch niet voorstellen dat een oplichter naar de rechtbank zou trekken om zijn werk af te maken?

Klaarblijkelijk is het gemakkelijker om wetten en brochures te maken over eerlijke handelspraktijken dan om oplichters ervan te overtuigen zich daar ook echt aan te houden. Justitieminister Stefaan De Clerck geeft dat onomwonden toe, zeker als het gaat om bandieten die vanuit het buitenland praktijken toepassen die daar niet strafbaar zijn. De Clerck wil daarom meer coördinatie in de Europese aanpak van dit soort praktijken. Wij zijn er niet tegen.

Intussen mag het tot onze opvoeding blijven behoren, een document te lezen alvorens te tekenen. Het papier dat ik kreeg, vermeldt wel degelijk hoeveel het kost en hoe lang het loopt. Mijn grootvader zei altijd: wees niet stommer dan strikt noodzakelijk.

Luc Baltussen