Geen vrouw als CD&V-minister: pure overmacht

Alleen CD&V stuurt geen vrouw naar Di Rupo I. Een geval van overmacht, zo klinkt het.

Twee ministers en twee staatssecretarissen heeft CD&V gekregen. En stuk voor stuk worden die functies ingevuld door mannen. Al dat gespeculeer over de debutante die Inge Vervotte zou mogen opvolgen als grand dame van de partij is dus voor niets geweest. Dat het Francine Swiggers niet zou worden, hadden we al een tijdje door – en de partijtop wordt dezer dagen het liefst zo weinig mogelijk aan die piste herinnerd. En ook Caroline Ven mag bij werkgeversorganisatie VKW blijven. De mogelijkheid om een vrouw aan te duiden die daadwerkelijk door het volk is verkozen, werd ook al verworpen. Dossierkennis zat, dat wel, maar de uitstraling van een lavabo. En dan hadden de meesten ook nog eens het verkeerde profiel. Bij CD&V betekent dat van oudsher: de combinatie van provincie, geslacht, stand en expertise klopte gewoon niet. Ten einde raad ging de partijtop Inge Vervotte dan maar weer aan haar kop zeuren. Maar die is natuurlijk ook niet van gisteren.

En toen vroeg Elio Di Rupo de namen van de nieuwe ministers en had CD&V nog altijd geen vrouw. Dan maar een paar mannen gelukkig gemaakt. Want die hebben toevallig wel het juiste profiel, en meestal nog ervaring ook. En degenen die nog niet in een regering hebben gezeten, hebben zich zolang warmgelopen voor een ministerspost dat ze de job ondertussen op hun duimpje kennen. Vier mannen dus. Geen vrouw. Pure overmacht.

Amper had CD&V-voorzitter Wouter Beke de namen van zijn ministers aan Elio Di Rupo overhandigd of Vrouw & Maatschappij, de vrouwenorganisatie van de partij, schreeuwde moord en brand. Nu hebben die CD&V-madammen alle reden om kwaad te zijn. Maar niet over de aanduiding van de nieuwe regeringsleden. Het is maar normaal dat Beke de juiste man op de juiste plaats heeft gezet in plaats van een minder geschikte vrouw in die functie te doen passen. Maar dat betekent nog niet dat hij en – vooral – zijn voorgangers hun handen in onschuld mogen wassen.

Als er vandaag geen lange lijsten circuleren van ambitieuze, getalenteerde christendemocrates, als er werkelijk niemand in pole position ligt om Vervotte op te volgen, dan komt dat doordat de partijtop daar de voorbije jaren amper in heeft geïnvesteerd. Als we het scouten van vrouwelijk kabinetspersoneel tenminste even buiten beschouwing laten. Een partij die zich pas zorgen begint te maken over de participatie van vrouwen in de politiek als de regionale en federale kieslijsten en regeringen moeten worden gevuld, mag niet verbaasd zijn als de keuze op het cruciale moment beperkt blijkt te zijn.

In een partij die daar wel oog voor heeft – ook al is het dan veeleer uit berekening dan uit vrouwvriendelijkheid -, is de kans veel groter dat er vanzelf straffe madammen komen bovendrijven. Zoals kersvers minister Monica De Coninck, die eind jaren negentig al tot de club van de veelbelovende SP.A-madammen behoorde. Of Annemie Turtelboom, die zich het voorbije anderhalf jaar heeft opgewerkt tot een van de sterkhouders van de regering in lopende zaken. Het testosterongehalte van de Open VLD mag dan een pak hoger liggen dan van de doorsnee politieke partij, voorzitter Alexander De Croo zal allicht niet lang hebben moeten nadenken over de vrouw die het gouden ticket voor Di Rupo I kreeg. Dat Caroline Gennez en Gwendolyn Rutten op de reservebank blijven, heeft dan weer veel meer te maken met de partijgenoten aan wie ze schatplichtig zijn dan met hun geslacht. Dat zijn afwegingen die ze bij CD&V zelfs niet hebben moeten maken.

Ooit was Annemie Turtelboom een christendemocrate. De vraag is of ze vandaag in de regering had gezeten als ze dat gebleven was.