Foto’s van William Klein

De Amerikaanse fotograaf William Klein (°1928) is van vele markten thuis.

KLEIN-BEELD.

Foto’s van William Klein.

De diversiteit in het oeuvre van de artistieke duizendpoot William Klein (*New York, 1928) is niet verzand in oppervlakkigheid. Integendeel. Op vele terreinen is hij actief geweest en de ene stap na de andere heeft hem creatiever gemaakt. En post-factum bekeken is zijn zigzagweg door de kunst en het leven als een puzzel in elkaar gevallen, tot op vandaag.

Je moet in het leven ergens beginnen en dat werd voor Klein een sociaal wetenschappelijke studie aan het City College in New York. Een verdere opleiding voltrok zich aan de Sorbonne in Parijs en hij werd er ook leerling in het atelier van de schilder Fernand Léger.

Die ervaring gebruikte hij voor het uitvoeren van nogal wat muurschilderingen in opdracht van Franse en Italiaanse architecten.

Vanaf 1954, hij was toen 26, begon hij, als autodidact te fotograferen. Hij ontmoette de cineast Louis Malle, ze werden vrienden en hij werkte mee aan de verfilming van de roman “Zazie dans le Métro” van Raymond Queneau als artistiek assistent. Hij zou er zijn profijt uit trekken wanneer hij later zelf films ging maken.

Maar voor we zover zijn ontwikkelt hij zich o.m. tot grafisch ontwerper met covers voor het exclusieve Italiaanse designmagazine DOMUS. En dan wordt hij de topfotograaf die boeken publiceert, eerst over New York (1956) en later nog over Rome (1959), Tokio (1964) en Moskou (1964). En daar bovenop wordt hij gevraagd door Vogue om voor hen als art-director te werken.

De molen draait verder en voor de Franse televisie realiseert hij een aantal kortfilms waaronder “Le Grand Magasin” (1962) met Simone Signoret, “Le Business et la Mode” (1962) en een film over de toenmalige verkiezingen. In 1964-65 is het dan eigenlijk zo ver, hij begint aan een eigen reeks films over de bokser Cassius Clay die hij later tot één productie zal monteren.

Maar beroemd als cineast zal hij worden met “Qui êtes-vous, Polly Maggoo ?”, ondertussen een klassieker in de filmgeschiedenis. Arrabal, Louis Malle, Alain Resnais zijn bij de lancering meer dan enthousiast (Resnais : de film is bitter-zoet en men voelt het plezier van de regisseur om hem te draaien en van de acteurs om hem te spelen).

Het is duidelijk dat hij met deze onconventionele film taboes wil doorbreken zowel met betrekking op de wereld van de mode als van de cinematografie. Ook dat onconventionele vinden we van in het begin terug in zijn foto’s. Zijn reeksen over New York en andere steden zijn niet opgesmukt, ze zijn grofkorrelig en met een groothoeklens genomen.

Hij vat er het leven in al zijn spontaneïteit en brutaliteit, ver van de gepolijste fotografie die we toen te zien kregen. Ook in zijn kleurenfoto’s wijkt hij daar niet van af en evenmin in zijn modefoto’s. Die houden het midden tussen het gesofisticeerde, eigen aan het genre, informatie en een zekere naturel.

In een later stadium gaat hij verder experimenteren. Hij gebruikt uitvergrote contact-afdrukken om die te beschilderen met felle rode of gele penseelstrepen om op die manier een nieuw kunstwerk te creëren. Een osmose tussen schilderkunst, grafische vormgeving en fotografie. William Klein is een uitzonderlijke figuur in de internationale fotowereld. Hij laat zich niet gelegen aan de conventies maar gaat z’n eigen creatieve weg. De toeschouwer wordt gevraagd hem te volgen.

Ludo Bekkers.

Tentoonstelling “William Klein”, Antwerpen Fifty One Gallery, nog tot 29 oktober.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content