Matthias Depoorter

Expo: Hungry eyes

Matthias Depoorter Matthias Depoorter is recensent Expo.

FoMu brengt met Hungry eyes (*** oe) 3 fotografen samen: driemaal eten, driemaal anders.

FoMu brengt met Hungry eyes (*** oe) 3 fotografen samen: driemaal eten, driemaal anders.

De emancipatie van het kookboek

Culinair fotograaf Tony Le Duc toont zijn grensverleggende werk sinds 1985. Vervang maar alle kookprogramma’s met hun stuk voor stuk inwisselbare beelden. Dit oeuvre verhoogt het culinaire niveau: de perfecte appetizer. Naast de divers opgestelde culinaire foto’s toont een geschiedenis van geïllustreerde kookboeken aan welke moeizame weg afgelegd werd. Generaliserend mag men stellen dat zelfs nog niet zo heel lang geleden het esthetische gehalte van het begeleidende fotowerk ietwat minnetjes was. Tony Le Ducs eigen uitgave naar aanleiding van de expo, Food Photography since 1985, oogt beeldig. Alleen jammer dat men niet wat meer tekst bij de foto’s heeft opgenomen.

Schilderen met eten

Le Duc jongleert met kleur, textuur en compositie, en flirt met connotaties. De haarfijne glooiingen van een oester als een sculptuur. Een mise-en-scène met chirurgische ingrepen om sprankels en diepte te creëren. Of bijkleuren zoals een schilder zou doen. Of hoe een ordinaire savooikool tot een beetje kunst verheven wordt. Maar doe wat aan sommige suffe titels zoals “Monsieur Homard”, “Veggie Vulva”, “Nijntje het Konijntje” en “Green Cloaca”.

Stillevens met groenten, fruit (die geschilde citroen), of met bereid vlees en wild zoals patrijs en houtsnip doen ons aan historische schilderijen van Pieter Claesz (1597/98-1660) of Frans Snijders (1640-1657) denken. Vooral Le Ducs ingenieuze techniek zorgt voor een zogeheten wauw-effect. Het romantische, sferische licht benadrukt de esthetiek en minder het motief van de vanitas.

De intro van de expo brengt foto’s van volkse huiskamers en keukens uit la Flandre profonde. Sommige van die portretten van sympathieke huisvrouwen lijken te geposeerd, met net te weinig naturel. Onder de titel “hoe eet men in Vlaanderen?” zou nochtans een curieuze fotoreeks gemaakt kunnen worden. Le Duc lijkt ons, met deze voorbeelden in het achterhoofd, sterker als foodfotograaf dan als portrettist.

Hungry eyes boeit van begin tot einde en dat is voor foodfotografie, inhoudelijk wat beperkt, niet een evidentie. Op de een of de andere manier blijkt de fotograaf van het maken van mayonaise iets meer te kunnen maken dan het eigenlijk is. Het bevroren beeld communiceert de zinnelijkheid van de handeling. Vergelijken we de fotograaf nogmaals met een schilder. Net omwille van het onderwerp wordt een extra dimensie toegevoegd. Meer nog dan bij stillevens proeft of ruikt men bijna de ingrediënten. Een mens krijgt er gewoon zin van. Een visueel recept voor harissa laat de bezoeker smachten naar een bord couscous.

A food affair

Aansluitend op het overzicht van het oeuvre van Le Duc brengt Dimitri Tsykalov krachtige beelden met zijn Meat Series. Dit is bloederig, in your face en gespeend van alle subtiliteit, maar gedurfd en origineel. Ingewanden van dieren werden oorlogstuig. Dode materie gedrapeerd rond mogelijke slachtoffers. Het zijn foto’s die een shock teweegbrengen: “je bent wat je doodt”.

De selectie met werk van de Franse Valérie Belin kon ons daarentegen veel minder bekoren. De monumentale fruitmanden leken ons buiten proportie en hopeloos romantisch. Hompen opgehangen vlees zijn sculpturaal en lijken hoogstens interessant. Ook bij Le Duc wordt op het object gefocust, maar diversiteit en lichte speelsheid zijn hier gelukkig aan de orde.

Matthias Depoorter

Hungry eyes
FoMuWaalsekaai 47
Antwerpen


Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content