Emotionaliteit is geen excuus voor second best (Ludwig Caluwé)

De pers haalt zwaar uit naar CD&V omdat de partij als eerste de pijnpunten in de nota Van De Lanotte openlijk bloot legde.

Voor wie ook de reacties van de andere partijen leest, ligt de conclusie nochtans voor de hand: deze nota bevat goed uitgewerkte elementen, maar is op andere punten totaal onvoldragen en bevat soms ook regelrechte provocaties. Prompt werd dit geïnterpreteerd als zou CD&V de onderhandelingen dood hebben verklaard. En dat voor een staatsdragende en verantwoordelijke partij. Was dat niet precies waarom CD&V 2 jaar geleden werd verguisd toen ze de staatshervorming tijdelijk on hold zette om de financiële crisis te bemeesteren?

Wie eraan twijfelt of CD&V nog steeds een verantwoordelijke partij is, mag worden gerustgesteld. Dat is ze. CD&V heeft zich na de verkiezingsnederlaag nooit verloren in partijpolitieke spelletjes. Wouter Beke is tot op vandaag één van de motoren van het communautair overleg en zal dat ook blijven. Alleen wil CD&V niet dat de onderhandelaars tegen beter weten in peddelen om finaal toch kopje onder te gaan. Nu niet. Nooit meer.

CD&V wil de staatshervorming waarvoor ze sinds 2007 haar beste krachten heeft opgeofferd en die politieke stabiliteit moet brengen voor minstens het komende decennium. Daarom is het zo belangrijk dat deze staatshervorming niet onmiddellijk de kiemen in zich draagt voor een volgend conflict. Daarom moeten de onderhandelingsvoorwaarden worden gecreëerd die echt uitzicht geven op resultaat. Iedere onderhandelaar weet dat het ontbreken van een minimum aan herkenbaarheid en gemeenschappelijk project, geen onderhandelbasis biedt. Op die grond uitstel vragen is geen slechte wil, maar pure logica.

Waarom is het dan not done om Van De Lanotte te vragen zijn bilaterale contacten nog even verder te zetten tot een grotere consensus kan worden bereikt?

Het antwoord is even eenvoudig als het gevaarlijk is: iedereen is moe, iedereen is het beu. Iedereen is bereid te settelen voor iets wat met enige goodwill second best mag heten.

Elke politicus staat onder druk. De kiezer mort. De financiële en economische wereld schreeuwt. De sympathie en het respect voor het werk van de koninklijk bemiddelaar zijn groot. Maar is dit voldoende reden om in te stemmen met een vervolgtraject dat vrijwel zeker opnieuw ontaardt in apocalyptische toespraken over de totale impasse? Op Lambermont na is geen enkele staatshervorming tot stand gekomen door toe te geven aan de emotionaliteit van het korte termijn-redeneren. Ook nu is dat geen optie. Zeker niet nu. Niet na dit moeizame proces waarin reeds zoveel werd geïnvesteerd en de politiek al zoveel van haar pluimen verloor. Er is geen andere optie dan door te bijten. Desnoods tot de kelk helemaal leeg is. Alleen zo kan het vertrouwen ooit weer worden hersteld.

CD&V is er nog steeds van overtuigd dat een oplossing kan gevonden worden. Het is echter niet voor het eerst in deze lange onderhandelingsronde dat wordt geprobeerd de forcing te voeren rond wat een compromistekst zou moeten zijn. Telkens met drama-TV als resultaat: de zoveelste mislukking, dit is het einde, het gaat niet meer, …

Precies daarom pleit CD&V voor het aanhouden van de geleidelijke, maar doordachte aanpak. Geen deadlines. Geen ratrace. De onderhandelaars moeten het hoofd koel houden. Na maanden van onderhandelingen wil iedereen eindelijk landen, maar desondanks kunnen we het ons niet permitteren om op grond van emotionaliteit en geknakte mentale weerbaarheid genoegen te nemen met iets wat de mislukking in zich draagt.

Koelbloedigheid is vereist om deze ultieme poging echt kans op slagen te geven. Dat is de enige optie om uitzicht te krijgen op een oplossing die de fundamenten legt voor stabiliteit op lange termijn. Dat is de keuze die CD&V heeft gemaakt. De houding die uiteindelijk de enige verantwoordelijke zal blijken.

Ludwig Caluwé CD&V-fractieleider Vlaams Parlement