Elio Di Rupo blijft Vlamingen beledigen

De nieuwe en scherpe uitval van Elio Di Rupo naar de N-VA is geen toevallige uitloper van de koninklijke kerstboodschap.

Het leek er niet meer van te komen maar premier Elio Di Rupo (PS) is dan toch nog teruggekomen op de omstreden kerstboodschap van koning Albert II. In De Zondag stelt Di Rupo onverkort te blijven staan achter alles wat er via die boodschap naar buiten kwam. De eerste minister deed er meteen nog een flinke schep bovenop. Hij omschrijft de N-VA zonder voorbehoud als een “zeer gevaarlijke partij” (“très dangereux”) omwille van wat volgens hem een separatistische agenda is.

Wat Elio Di Rupo compleet lijkt te vergeten, is dat, voortgaande op de jongste verkiezingsuitslagen en opiniepeilingen, hij minstens vier op de tien Vlamingen als gevaarlijk beschouwt. Het valt niet langer te rijmen dat een eerste minister die voortdurend stelt de regeringsleider van alle Belgen te willen zijn, even voortdurend uitspraken doet zoals nu weer in De Zondag.

Di Rupo werkt niet verzoenend, hij polariseert vanuit een impliciet aanwezig ethisch superioriteitsgevoel rond zijn eigen gedachtengoed. Doet hij dat uit een mengeling van onbegrip en hulpeloosheid of zit daar vanuit de PS meer achter?

Bovendien blijkt eens te meer dat Di Rupo helemaal niet bereid is om ook inhoudelijk in te gaan op de hele discussie rond federalisme, confederalisme en de werking van de huidige Belgische staatsstructuur. Hij decreteert dat we op de goede weg zijn (begroting, asiel, NMBS, …) en dat spreken over confederalisme zeer gevaarlijk is voor ons land. Hij is wel zo verstandig om het Eric Van Rompuy-argument over de onvermijdelijkheid van Griekse toestanden niet te herhalen.

Het valt tot slot ook op in het interview in De Zondag dat Di Rupo compleet niet antwoordt op de vraag wat hij er van vindt dat niet enkel de N-VA maar ook Vlaams minister president Kris Peeters (CD&V) een grondige uitleg eist voor het gedoe rond de kerstboodschap van de koning. Politiek is dit natuurlijk makkelijk te begrijpen. Het laatste wat Di Rupo wil doen, is zijn regering in moeilijkheden brengen. Een kritische noot in de richting van coalitiepartner CD&V is dan ook not done. Meteen zitten we bij wat meer dan waarschijnlijk het fundamentele uitgangspunt was van Di Rupo bij zijn nieuwe uitval richting N-VA.

Bij de start van zijn regering zei Elio Di Rupo klaar en duidelijk dat de Waalse partijen er mede moeten voor zorgen dat de drie Vlaamse coalitiepartners voldoende ruimte en steun moeten krijgen om zich electoraal te kunnen afzetten tegen de aanstormende N-VA. De gemeenteraadsverkiezingen gaven duidelijk aan dat deze strategie tot nu maar bitter weinig zoden aan de dijk zette, integendeel zelfs. Eén van de logische consequenties van die vaststelling is dat de manier waarop men vanuit de federale regering de strijd tegen de N-VA wil voeren, dient verscherpt te worden. En daar doet nu ook de eerste minister himself nadrukkelijk zijn duit voor in het zakje. Politiek allemaal zeer begrijpelijk en plaatsbaar maar wel noodlottig voor de reputatie van Elio Di Rupo in Vlaanderen. Vraag is hoe dat op zijn Vlaamse coalitiepartners in de federale regering gaat afstralen.