Een kans om te zwijgen

In een opiniestuk onder de titel ‘Knack wordt een boekske’, meende algemeen hoofdredacteur Peter Vandermeersch van Het Nieuwsblad en De Standaard dit blad te moeten kapittelen. Hij miste een kans om te zwijgen.

Hoewel hij naar eigen zeggen heeft geaarzeld, meende algemeen hoofdredacteur Peter Vandermeersch van Het Nieuwsblad – De Standaard toch te moeten deelnemen aan het vinnige mediadebat naar aanleiding van het artikel in Knack over de drijverijen van Marie-Rose Morel, de passionaria van Vlaams Belang, waarin ook enkele citaten stonden uit de mailcorrespondentie tussen Morel en haar gewezen partijvoorzitter, de ‘emotioneel kwetsbare’ Frank Vanhecke, met wie zij ‘een nauwe band’ onderhield.

Dat van die ‘emotionele kwetsbaarheid’ en van die ‘nauwe band’ moet wel juist zijn, want het komt letterlijk uit een verhaal in De Standaard van 27 januari 2007. De krant haalde toen anonieme bronnen aan voor haar stuk dat stijf stond van de insinuaties aan het adres van ‘de Yoko Ono van Vlaams Belang’.

Het veelbesproken verhaal in Knack , een vervolg op eerdere onthullingen, was met de strikt noodzakelijke mailcitaten ondersteund. Bovendien kregen de genoemde politici, zoals het hoort, ruim wederwoord.

De aarzeling van de algemeen hoofdredacteur van Het Nieuwsblad – De Standaard valt te begrijpen. Want hoe moest hij zich in dit debat mengen? Als marketeer? Of als journalist?

Laten we aannemen dat collega Vandermeersch als journalist in het krijt treedt. Dat verklaart ook de omzichtigheid waarmee hij het strijdperk in schuifelt. Hij geeft immers meteen toe dat zijn krant in het verleden ook weleens te ver is gegaan, zoals met de nauwelijks verholen beschuldiging van pedofilie aan het adres van Elio Di Rupo en met het verhaal over een vermeende buitenechtelijke relatie van CD&V-voorzitter Stefaan De Clerck. Twee ongelukkig gekozen voorbeelden, want in beide gevallen ging De Standaard niet te ver. In beide gevallen bracht de krant foute berichten. Punt uit.

Collega Vandermeersch begrijpt ook niet dat Knack in het vorige nummer een column publiceerde van hoogleraar mediarecht Leo Neels. Daarin buigt de academicus zich over enkele recente media-affaires. Maar volgens Vandermeersch zou Knack beter kijken naar de balk in eigen oog.

Niettemin, schrijft hij, staan in de column van professor Neels wél belangwekkende zaken. Dat klopt. Daarom stond deze column in Knack en niet in De Standaard , waar hij niet in mócht verschijnen. Wat vreemd is voor een krant die de debatcultuur in haar vaandel schrijft.

Omwille van het open debat kan Ludo Abicht in Knack uitleggen waarom hij, naar aanleiding van de kwestie-Morel, de petitie tegen dit blad heeft ondertekend. En zo hoort het.

Maar publicist Piet De Moor kreeg indertijd zelfs geen kans om in een opiniestuk in De Standaard vragen te stellen bij de manier waarop de krant ineens het Vlaams Blok, nu Vlaams Belang, omhelsde. De algemeen hoofdredacteur heeft toen niet geaarzeld: hij heeft het debat met Piet De Moor gewoon geweigerd.

Collega Vandermeersch ziet evenmin de relevantie van het stuk over het duo Morel-Vanhecke. Blijkbaar is het de algemeen hoofdredacteur even ontgaan dat amper twee dagen na de publicatie de relevantie van het verhaal in Knack door mevrouw Morel zelf werd onderstreept, met haar aankondiging dat zij niet langer een verkiesbare plaats op de Europese VB-lijst opeist. Is het de algemeen hoofdredacteur dan niet opgevallen dat geen van de VB-kopstukken haar smeekte op deze beslissing terug te komen?

Pro memorie: De Standaard berichtte ook dat Knack met het verhaal over de kostenrekeningen van de gewezen VRT-top met losse flodders schoot naar Bettina Geysen, en dat de aanval op Geysen en haar partner Aimé Van Hecke paste in de concurrentiestrijd tussen Roularta, de uitgever van Knack , en Sanoma, het persbedrijf waarvan de Belgische tak door Van Hecke wordt geleid.

Maar kijk, twee dagen na het verschijnen van het verhaal in Knack diende De Standaard zijn lezers te melden dat Bettina Geysen, als gevolg van de losse flodder van Knack , geen Vl.Pro-voorzitter meer is.

Intussen weten ze bij de krant van collega Vandermeersch zelfs niet meer hoe ze aan hun lezers moeten uitleggen dat de voormalige VRT-top – door zijn krant nog altijd in bescherming genomen – door het kwalijke beheer van overheidsgeld verantwoordelijk is voor het financiële debacle en het daaruit volgende banenverlies bij de openbare omroep.

Collega Vandermeersch meent gezien te hebben dat de hoofdredacteur van Knack zich bij Phara in pijnlijke bochten wrong om de publicatie van het artikel over Morel te rechtvaardigen.

Leden van deze Knack -redactie hebben, net als hun voorgangers, niet de gewoonte zich in bochten te wringen.

Ondergetekende herinnert zich daarentegen levendig de manier waarop de hoofdredactie van De Standaard toestond dat – door middel van een broodroofdreiging door de Paarse regering van premier Guy Verhofstadt – de pen van haar columnist Derk Jan Eppink werd gebroken. Collega Vandermeersch heeft zich toen niet in bochten gewrongen, dat is juist. Hij is toen, zonder een zuchtje van protest, door de knieën gegaan.

Of zijn krant daarmee een standaard zette voor de Vlaamse pers, laten we even in het midden. Maar die dag deed collega Vandermeersch wel afstand van het recht om zelfs de kleinste in dit vak, laat staan een echt onafhankelijke redactie als die van K nack , de les te lezen.

Rik Van Cauwelaert