Dronken bruiloft

De zonsondergang boven de Amu-Darya bedriegt, verdoezelt het vergif en de droge bedding van de ooit veel bredere rivier. Zonsondergangen maken postkaarten van de realiteit.

“Liften-ascenseurs Min Mechelen” staat er op de minibus die ons naar Nukus brengt. Op de voorruit kleeft de keuringssticker van 2004 voor bedrijfsvoertuigen.

De man naast me is straalbezopen en richt zijn gapende waterogen minutenlang ongegeneerd op ons. Ook na drie keer “Ruski ni paniemaju” (“Ik versta geen Russisch”), blijft hij tegen ons lallen.

Hij steekt een sigaret op, maar dommelt na twee trekken in. Een medepassagier evacueert de smeulende peuk uit zijn hand, en houdt het scheef gezakte lijf tegen wanneer de chauffeur een bocht neemt. Naastenliefde.

Nukus is de hoofdstad van Karakalpakstan, een autonome republiek in het westen van Oezbekistan. De Karakalpakken, letterlijk de “Zwarte-hoeden-dragers”, hebben qua taal en fysionomie meer gemeen met de Kazakken dan met hun Oezbeekse landgenoten.

Nukus is niet meteen de stad waar je vrolijk van wordt. De levensader van de hele regio, de rivier Amu-Darya, raakte ten gevolge van de waterhuishouding tijdens de Sovjet-Unie niet enkel uitgedroogd, maar ook zwaar verontreinigd door pesticiden afkomstig van de katoenvelden. De gevolgen van besmet drinkwater uiten zich tot op vandaag door een verhoogde kindersterfte, meer vroegtijdige geboorten en afwijkingen bij baby’s.

Eveneens in Nukus bevindt zich een voormalig test-labo voor chemische wapens. Biologische varianten werden tijdens de Sovjet-periode uitgetest in de Aral Zee, nota bene op een eiland dat de naam “Wedergeboorte” draagt.

Niet alleen de volksgezondheid, maar de algemene economische toestand in Karakalpakstan hinkt achterop vergeleken met de rest van het land.

Nietemin hangt er een aangename sfeer in de straten van Nukus, en tonen de Karakalpakken zich van hun charmantste kant.

Voor Hotel Tashkent stopt een huwelijksstoet. Op het dak van een zwarte Volga zijn twee rode harten bevestigd, en aan de radiator vooraan hangt een bruidspop. Vrijwel alle mannen van het gezelschap, en niet in het minst de bruidegom zelf, zijn aardig beschonken. De bruid is lichtjes beschaamd en port haar kersverse levensgezel aan zich te gedragen.

Een van de mannen loopt op teenslippers. “Schoenen kwijt”, bazelt hij in een walm van vodka. De ingehuurde cameraman heeft meer interesse in ons dan in het pas gehuwde stel. Maar aan een fototoestel heeft de jolige bende niet gedacht. Of ik even…? Met plezier.

Even later maak ik, gebombardeerd tot huwelijksfotograaf van dienst, de obligate familieportretten bij het standbeeld.

Van op de brug over de Amu-Darya aanschouwen we het zakken van de zon. Lijkt allemaal romantisch en ongerept. Maar deze zonsondergang bedriegt, verdoezelt het vergif en de droge bedding van de ooit veel bredere rivier. Zonsondergangen maken postkaarten van de realiteit.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content