Hubert van Humbeeck

De slag om de Gele Zee

De beschieting van een Zuid-Koreaans eiland door Noord-Korea zorgt voor hoogspanning in Oost-Azië.

De Verenigde Staten lieten het vliegdekschip USS George Washington opstomen naar de Gele Zee. Leiders in Zuid-Korea riepen dat de beschieting van een eiland in de grenszone tussen Noord- en Zuid-Korea niet ongestraft zou blijven. Amerikanen en Zuid-Koreanen herhaalden dat hun gezamenlijke militaire manoeuvres in de buurt zouden doorgaan zoals gepland.

De waarheid is dat Washington en Seoel niet veel kunnen doen. Zoals ze ook weinig konden doen toen een Noord-Koreaanse torpedo begin dit jaar een Zuid-Koreaans marineschip raakte. Daarvoor is de schrik te groot dat elke represaille tot een escalatie van geweld kan leiden, met snel zeer veel slachtoffers. De Zuid-Koreaanse hoofdstad Seoel ligt met haar 14 miljoen inwoners op enkele tientallen kilometers van de demarcatiezone, binnen het bereik van het Noord-Koreaanse geschut.

Vorige zomer werd het moment herdacht waarop Noord-Korea zestig jaar geleden een aanval lanceerde op Zuid-Korea. Drie jaar later kwam het tot een wapenstilstand, maar een vredesverdrag werd nooit ondertekend. Afgezien van de Noord-Koreanen hadden daar tot voor kort weinig mensen echt last van. Tot bleek dat het regime in Pyongyang in staat bleek om een atoombom te maken. Primitief en wellicht ook weinig efficiënt, maar toch. Er wordt sindsdien geprobeerd om die nucleaire dreiging in te dammen en Noord-Korea weer een plaats te geven in de wereldgemeenschap. Er kwam een overleg tot stand met zes landen – de twee Korea’s, de VS, China, Rusland en Japan – maar dat ligt nu alweer enige tijd stil. Noord-Korea stuurde ook de inspecteurs van het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie (IAAE) het land uit.

Als het over Noord-Korea gaat, zijn veel ogen op China gericht. Het enige land waarmee Pyongyang een min of meer normaal contact onderhoudt. Peking is niet gelukkig met de strapatsen van Noord-Korea, maar veroordeelt ze niet. China streeft naar stabiliteit. Een nieuwe Koreaanse oorlog past niet in zijn plannen. Het probeert er Noord-Korea van te overtuigen om voor het Chinese economische en politieke model te kiezen. Als het regime in Pyongyang instort, dreigt de Volksrepubliek door een stroom doodarme vluchtelingen te worden overspoeld.

Peking vraagt daarom dat het zespartijenoverleg dringend wordt hervat. De Amerikanen houden het bij wat ze een politiek van ‘strategisch geduld’ noemen. Ze willen ook weer aan tafel, maar dan moet Noord-Korea zijn nucleaire programma terugschroeven. Noord-Korea wil als een volwaardige kernmogendheid worden erkend. Het land bereidt zich ook voor op een machtswissel: de zieke Kim Jong-il wil een van zijn zonen in zijn plaats installeren. Wellicht zoekt hij in de atoombom een garantie dat het regime niet snel na zijn vertrek onderuit wordt gehaald.

Een andere keus dan toch weer te praten, is er dus niet. Een gesprek kan ook het IAAE weer in het land krijgen, zodat er toch enige controle is op het Noord-Koreaanse nucleaire avontuur. Op een ruimer strategisch vlak zijn de kampen nog altijd dezelfde als 60 jaar geleden. Alleen staan Peking en Washington nu op het diplomatieke en economische front tegenover elkaar. Maar de inzet is dezelfde: zeggenschap in Oost-Azië.

Hubert van Humbeeck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content