De onmachtige onderhandelaars

Hoeveel tv-kijkers zappen stilaan niet spontaan weg bij het beeld van ‘een onderhandelaar’.

Elio Di Rupo, Alexander De Croo, en het erelidmaatschap van de N-VA.

Het eerste partijcongres van Bruno Tobback had eigenlijk zijn tweede moeten zijn, zo bekende de nieuwe SP.A-voorzitter zaterdag in de Gentse Vooruit. Volgens planning had zijn maidencongres al een paar weken eerder mogen plaatsvinden, en de SP.A zou daarop haar deelname hebben bevestigd aan de regering-Di Rupo I.

De socialisten zetten zaterdag veel duidelijker in op de gemeenteraadsverkiezingen. Dat zag je ook op het MR-congres in Marche-en-Famenne: de Franstalige liberalen gaven de aftrap voor de gemeenteraadsverkiezingen, met de attractieve en hoopvolle boodschappen die daarbij horen. Maar als de liberale voorzitters Charles Michel (MR) en Alexander De Croo (Open VLD) al het nieuws haalden, dan was het opnieuw met hun uitleg waarom ze nog altijd geen akkoord hebben, waarom het nog altijd niet goed is.

Hoeveel tv-kijkers zappen stilaan niet spontaan weg bij het beeld van ‘een onderhandelaar’, van welke partij of taalgroep ook? De modale Belg kan het stilaan zonder geluid perfect meelippen: ‘geen akkoord’, ‘onvoldoende’, ‘onverrichter zake’. Afgelopen weekend dook de omineuze ‘stekker’ weer op, die er was ‘uit was getrokken’, of toch bijna.

De onderhandelaars zijn stilaan hun eigen partijen aan het wurgen. En terwijl zij hun onvermogen blijven etaleren, organiseert Bart De Wever in alle rust zijn troepen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Even was de hemel bewolkt boven het Vlaanderen van de N-VA, maar die trekt weer open. Toen Elio Di Rupo een paar maanden geleden een communautair akkoord rond kreeg zonder de N-VA, en meteen werk maakte van sociaaleconomische onderhandelingen, bracht hij de N-VA in een moeilijk parket. Als hij eerst B-H-V had kunnen splitsen en vervolgens ook een daadkrachtige regering had gevormd, had hij getoond dat ‘ze’ ‘het’ wel konden. Dan was De Wever zijn unique selling position kwijt.

Het welzijn van het land, de toekomst van de burgers: die troeven zouden de partijen van Di Rupo I uitspelen. Want vorig jaar nog verweten zij De Wever een malafide mentaliteit: hij wilde de boel verzieken, de onderhandelingen rekken tot vlak bij de gemeenteraadsverkiezingen, om dan alles te laten springen. Om electoraal te kapitaliseren op de chaos die hij zelf veroorzaakt had. De Wever was het gezicht van het egoïsme, de verdorven cynicus die welzijn en welvaart op het spel zette voor zijn particuliere populariteit. Die ‘kwade trouw’ van de N-VA was voor de andere partijen trouwens een belangrijke reden om De Wever te wippen: ‘Hij wil gewoon niet.’

Een half jaar later schrijven Elio Di Rupo en Alexander De Croo nu zelf het doemscenario dat ze De Wever verweten: blokkeren, niet vooruitgaan, wegens een houding die het beste kan worden samengevat als: eigen eisen eerst. Op het moment van dit schrijven zat alles geblokkeerd. Opnieuw. Nog altijd. En bij die politieke crisis is in geen velden of wegen een N-VA’er te bekennen. Terwijl zij elkaar en het land blokkeren, werkt Bart De Wever naarstig zijn ‘Ronde van Vlaanderen’ af. Zijn boodschap: ‘Ze kunnen het niet.’ En welke argumenten reiken de onderhandelaars aan om hem tegen te spreken? Als Di Rupo en De Croo voortdoen zoals vandaag, komen ze stilaan in aanmerking voor een erelidmaatschap van de N-VA: ‘Zij bewijzen wat wij beweren.’

Walter Pauli