De ‘horror story’ gaat gewoon door

Aan de erbarmelijke toestand van de Griekse economie verandert uiteraard geen sikkepit met deze verkiezingsuitslag.

De uitslag van de Griekse verkiezingen werd vrij algemeen op gejuich onthaald. De euro, zo kopten zelfs bepaalde kranten, is (voorlopig) gered. De inkt van de verkiezingsuitslag in Griekenland is echter nog niet goed opgedroogd of de markten delen al een flinke dreun uit. Vooral de obligatiemarkten lieten er geen gras over groeien. Vrij snel na de opening van de markten schoten de lange termijn rentevoeten van Italië en vooral Spanje wederom fors de hoogte in. Naar de redenen van deze verdergaande negatieve trend moet niet lang gezocht worden.

Wat Griekenland betreft, blijven er talrijke vragen. Hoe stabiel gaat de nu door iedereen in het vooruitzicht gestelde coalitie van de Nieuwe Democratie en PASOK zijn? In hoeverre gaan deze traditionele partijen afscheid kunnen nemen van hun klassieke handel en wandel gestoeld op corruptie en zelfbediening? ND-leider Antonis Samaras is even berucht voor zijn sluwheid als voor zijn corrupte en onbetrouwbare natuur. Hoe fors gaat Syriza oppositie voeren? En vooral: aan de erbarmelijke toestand van de Griekse economie verandert uiteraard geen sikkepit met deze verkiezingsuitslag.

Ook rijzen er heel wat vragen inzake de heronderhandelingen die er met Europa gaan komen. De bewindsvoerders binnen de eurozone wringen zich in duizend bochten om het geen heronderhandelingen te noemen maar die richting gaat het uiteraard wel uit, tenzij Duitsland het been stijf houdt. En wat zouden dan weer de gevolgen zijn van Duitse onbuigzaamheid? Over gevolgen gesproken: als men het saneringspakket van Griekenland versoepelt, moet men dan niet incalculeren dat Portugal en Ierland een soortgelijke behandeling gaan eisen? Naar de toekomst toe weet iedereen dan dat als je met de troika een saneringsplan afsluit dat er dan maar één zekerheid is, namelijk dat dit plan altijd te heronderhandelen valt in uw voordeel.

Naast de Griekse toestanden blijven er de talrijke andere en vaak veel omvangrijkere problemen binnen de eurozone. Een niet-exhaustieve greep uit die probleemtrommel: de toestand van de Spaanse banken (100 miljard is zeker te weinig), de stabiliteit van de regering Monti, het beleid van Hollande nu hij over een volstrekt meerderheid in het parlement beschikt, de destabilisering van de Europese Centrale Bank (ECB), niet in het minst als gevolg van de groeiende animositeit tussen ECB en de Duitse Bundesbank. En bovenal het uitblijven van significante, geloofwaardige stappen in de richting van een heuse politieke unie.

Of zoals iemand nauw verbonden met de ontslagnemende regering in Nederland me tijdens het weekend toevertrouwde: “Ik vrees dat de crisis in de eurozone pas echt begonnen is”.

Johan Van Overtveldt