De faux pas van Didier Reynders

Zelfs als het Waalse gewest over voldoende middelen zou beschikken om een nationalisering van de Luikse vestiging van Arcelor Mittal te bekostigen, zou ze dat beter niet doen.

Het duurde even maar finaal stak dan ook Didier Reynders, federaal vice premier en minister van Buitenlandse Zaken, zijn neus aan het Arcelor Mittal-venster. Het grote boegbeeld van de Waalse liberale partij MR liet weten dat er eventueel kan worden overwogen om de Luikse vestiging van Arcelor Mittal te nationaliseren. In concreto zette Reynders de deur open voor een tijdelijke overname van de fabriek door het Waalse gewest en dit in samenspel met een partner uit de private sector.

Uiteraard speelt het feit dat de MR niet deelneemt aan de Waalse regering een belangrijke rol in de wat verrassende stellingname van Didier Reynders. De even verstandige als geslepen Didier Reynders blokt alzo de claim af dat hij een mogelijke verderzetting van de activiteiten van AM in Luik in de weg zou staan. Hij weet echter zeer goed dat, ten eerste, een dergelijke constructie voor een nieuw AM in Luik er nooit kan komen zonder dat de subsidieschuif op nationaal en regionaal vlak fors open getrokken wordt.

Ten tweede beseft Reynders beter dan wie ook onder de Waalse politici dat het probleem van de AM-site in Luik structureel is als gevolg van de grondige wijzigingen in het aanbod van en de vraag naar staal. Zeker met de loonkostenhandicap daar bovenop valt de situatie van AM in Luik haast niet meer recht te trekken. De bewindslui die zich nadrukkelijk met een mogelijk nieuw AM identificeren, gaan dan ook onvermijdelijk op termijn de last van die mislukking moeten dragen. Reynders heeft er geen probleem mee als de huidige Waalse regeringspartijen in die val lopen.

Wie op termijn constructief nadenkt over de economische en sociale toestand van Wallonië en het Luikse bekken kan onmogelijk de idee van een nationalisatie (ook een tijdelijke, samen met een private partner) genegen zijn. Duikt er een private geïnteresseerde op dan moet de negotiatie tussen deze partner en AM uiteraard haar beloop krijgen.

Directe deelname van de politieke overheden aan zulk een negotiatie lijkt in het huidige klimaat op het eerste zicht voor de hand liggend maar is het eigenlijk niet. Het resultaat van zulk een participatie is immers gegarandeerd een opbod inzake subsidies en gunstmaatregelen. Dat kost de gemeenschap handen vol geld en ten gronde veranderen die subsidies nauwelijks iets aan de omstandigheden die AM noopten tot de sluiting in Luik. Vroegere ervaringen met nationalisaties in België, Vlaanderen en Wallonië leren dat er altijd veel belastinggeld mee gemoeid is en dat finaal de afslankingen en de sluitingen toch niet kunnen tegengehouden worden.

Wallonië en eigenlijk België hebben nood aan een attractief en offensief investeringsbeleid om nieuwe activiteiten en gezonde bedrijven naar hier te halen. Geld steken in fabrieken uit het verleden die binnen de huidige wereldeconomie niet meer uit de kosten kunnen komen, is een defensief beleid dat naar de toekomst toe de welvaartsperspectieven voor alle Belgen steeds verder aantast. Ook dat weet iemand als Didier Reynders perfect.