De aanval op de spaargelden: laf, dom en anti-Vlaams

De regering-Di Rupo I volgt een door de PS gestuurde tactiek van de verbrande aarde. Vooral Vlaanderen zal hieronder lijden.

Er lijkt nog nauwelijks twijfel over te bestaan: een fors hogere belasting op het spaargeld gaat één van de hoekstenen uitmaken van de begrotingsingrepen waar men binnen Di Rupo I volop aan werkt. De aandacht zou daarbij vooral toegespitst worden op de aanzienlijke sommen welke door Belgen op hun spaarboekjes worden aangehouden. Eind augustus van dit jaar stond er 230 miljard euro op de Belgische spaarboekjes.

Een zwaardere fiscaliteit op de opbrengst van spaarboekjes noodzaakt tot minstens vier bedenkingen.

Ten eerste, de nominale opbrengt van het doorsnee spaarboekje ligt al een stuk onder de inflatie die op dit moment voor België op 2,8% zit. Verhoging van de fiscale aanslag op de opbrengst betekent dus een verdere uitholling van de reële waarde van het spaargeld. De verhoogde fiscale druk is dan een tweede vorm van vermogensbelasting na de vermogensbelasting die voortvloeit uit het beleid gevoerd door de Europese Centrale Bank (ECB).

Ten tweede, het overgrote deel van die 230 miljard euro is door de Belgen bij elkaar gespaard vanuit inkomen dat reeds voluit langs de fiscus passeerde. De belasting van de opbrengst uit zuurverdiende spaarcentjes is dus een tweede aanslag op het inkomen, meestal verworven uit arbeidsprestaties.

Ten derde, de aantasting van de koopkracht zoals hierboven beschreven zet de doorsnee Belg aan tot grote terughoudendheid bij zijn bestedingen waardoor de economie verder stilvalt. Deze terughoudendheid wordt nog versterkt door de onzekerheid die de jongste maanden fors toenam op het vlak van de tewerkstelling. Nogal wat mensen verloren hun baan en velen vrezen voor een soortgelijk lot in de komende periode. Het begrotingsbeleid van deze regering zwengelt dat algemene gevoel van onzekerheid nog verder aan daar de vrees leeft dat het ook met wat nu aan maatregelen zal afgekondigd worden nog lang niet afgelopen is inzake besparingen en hogere belastingen.

Ten vierde, tot nu toe hadden we het over het spaargeld van de Belgen. Dat is een minstens wat geforceerde uitdrukking. Ruim 80% van de tegoeden op spaarboekjes situeren zich immers in Vlaanderen. Officiële cijfers hieromtrent bestaan wel maar worden niet vrij gegeven. Mensen met zicht op die cijfers bevestigden die 80% niet maar ontkenden het ook niet. Een hogere belasting op spaargelden is dan ook op de allereerste plaats een belasting op Vlaanderen. De niet-Vlaamse spaartegoeden zijn niet enkel vrij klein in België, ze zitten bovendien nauwelijks bij het PS-electoraat. Een heel vergelijkbaar argument geldt inzake een mogelijke belasting op de meerwaarde op aandelen. Ook hier gaat het in hoge mate om een Vlaamse belasting.

De PS laat zich in deze belastingmateries van haar meest machiavellistische kant zien. Hogere belasting op spaargelden en meerwaardebelasting op aandelen zijn typisch twee ingrepen die haar electoraat nauwelijks raken. De opbrengsten ervan laten de PS toe voort te doen met haar eenzijdig verdelingsbeleid. Machiavellistisch, maar toch ook kortzichtig want eindelijk kan je een dergelijk belastingbeleid niet eindeloos doortrekken. Maar daar ligt vandaag binnen de PS duidelijk niemand wakker van.

Johan Van Overtveldt