Communicatiestoornis

Ik probeer hen duidelijk te maken dat ik een foto wil maken van het gezin aan tafel. Maar zo heeft moeder het niet begrepen. Ze trekt ons bij de arm, vastberaden om het schamele eten dat ze voor haar kroost heeft bereid, met ons te delen.

We kunnen tot tien tellen in het Russisch. We kennen enkele begroetingen en de meeste vraagwoorden, en leren elke dag bij. Meestal redden we het wel, met gebaren, een woordenboek, pen en papier, of de “Point It”, een handig boekje met prentjes van wat een reiziger zoal nodig heeft. Maar soms brengt een communicatiestoornis ons in een lastig parket.

We verkennen het dorpje Gdvari in de streek van Borjomi. Op zoek naar beelden van het leven op het platteland, wordt mijn aandacht getrokken door een bouwvallig huis, verscholen achter een ander en mooier huis. Er woont een gezin met drie kinderen, dat het zelfs naar plaatselijke normen niet breed heeft. Moeder is hoogzwanger van een vierde. Ze roept ons binnen, terwijl ze de tafel dekt. Potten pruttelen op het vuur. De kinderen plagen de kat en spelen verstoppertje met de fotograaf. Vader zaagt hout buiten. Zo meteen zit de hele familie samen te eten. Mooi.

Ik probeer duidelijk te maken dat ik een foto wil van het gezin aan tafel. Maar zo heeft moeder het niet begrepen. Ze trekt ons bij de arm, vastberaden om het schamele eten dat ze voor haar kroost heeft bereid, met ons te delen.

Allerlei bezwaren verhinderen ons om op haar aanbod in te gaan. Wij komen hier zo maar binnen gewaaid, uit nieuwsgierigheid. We worden zo meteen verwacht voor een maaltijd bij een andere familie. Voed je kinderen, niet ons. En vooral, ik wil die foto maken, van jullie allemaal aan tafel.

Onbegonnen werk. We krijgen het niet uitgelegd. Moeder grijpt onze mouw en lost niet meer. We moeten en zullen blijven eten.

Goed beseffend dat het weigeren van gastvrijheid een belediging inhoudt, zijn we na veel geharrewar toch opgestapt. Zonder de foto die ik in mijn hoofd al had gemaakt. Maar wel met een slecht gevoel, en een teleurgestelde moeder die er niets meer van begreep. Ik vraag me af of ze beseft dat haar dwang ons erg ongemakkelijk deed voelen.

Hier botsten culturen. Hier waren woorden nodig. Niet veel, maar wel duidelijk.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content