Woensdag wordt het eerste deel van de biografie over Hermans eindelijk gepubliceerd. Benieuwd wat Willem Otterspeer over Hermans’ Brusselse jaren tijdens en na de Tweede Wereldoorlog te zeggen heeft.
Terwijl in Nederland al een stevig robbertje wordt gevochten of de titel ‘De mislukkingskunstenaar’ – eerste deel van de bio over Willem Frederik Hermans – wel gepast is, wordt het boek pas morgen gepresenteerd. Benieuwd wat erin te lezen zal zijn over Hermans’ Brusselse jaren tijdens en vlak na de Tweede Wereldoorlog.
Hermans brusselt
Brussel was voor Hermans de hoofstad van het toegepaste surrealisme terwijl Parijs de eer toekwam van officiële geboorteplaats van het surrealisme. In beide steden zou hij op het einde van zijn leven verblijven. Maar ook al in zijn jonge jaren was Hermans een afficionado van Brussel en de sporen daarvan zijn te vinden in zijn roman ‘De tranen der acacia’s’ (1949), Hermans’ eerste grote roman, die voor de helft in Brussel speelt.
Wanneer Willem Otterspeer woensdagavond het eerste deel van zijn bio over Hermans te water laat, zullen we allicht meer weten. Dit eerste deel covert immers de periode van Hermans vanaf zijn geboorte in 1921 tot 1952. In zekere zin begon Hermans’ schrijversavontuur in Brussel waar hij reeds in 1939 als tiener rondstruinde. Tijdens de oorlog zelf kwam hij geregeld over de vloer bij de familie Baudart, met wie Hermans’ ouders bevriend waren geraakt tijdens hun huwelijksreis.
Brussels bordeelbezoek
De Belgische vader van Arthur, hoofdpersonage in de roman ‘De tranen der acacia’s, draagt vrij zeker de de sporen van Hermans’ kennismaking met de Baudarts. En ook andere personages tot en met het Brusselse dialect dat ze spreken, heeft Hermans er op straat opgepikt: ‘Rose est ien ‘ete kut, comme on dit en flamand.’
Dat die laatste zinsnede niet van horen zeggen is, vertelde reeds Adriaan van der Veen, secretaris van de Nederlandse expat Jan Greshoff, in zijn memoires wanneer hij het over een gezamenlijk bordeelbezoek in de Circusstraat, zijstraat van de Adolf Maxlaan, heeft. Hermans daagde die nacht de madam van het huis uit om zelf voor hen uit de kleren te gaan. Hermans, aldus Van der Veen, zou er toen trouwens geen vrouw hebben aangeraakt.
Frank Hellemans
