Toni Coppers – De geheime tuin

Inhoudelijk dezelfde sector als de true crime van Edward Dolnick en evenzeer een thriller waarin het milieu primeert op de spanning: De geheime tuin van Toni Coppers.

Inhoudelijk dezelfde sector als de true crime van Edward Dolnick en evenzeer een thriller waarin het milieu primeert op de spanning: De geheime tuin van Toni Coppers (1962), het derde boek in de inspecteur Meerhout-serie.

Op een dag staat de jonge restauratrice Helena Vaels weer eens aan de familiegraftombe op het Brusselse kerkhof waar ook zij ooit eens zal rusten. Ze heeft er geen idee van hoe snel dat zal gebeuren.

Amper is ze in de kerk van Onze-Lieve-Vrouw van Goede Bijstand gestart met het restaureren van een doek dat later een overschilderd meesterwerk van Botticelli blijkt te zijn, of ze wordt door een onbekende hand van haar stelling geschud. Werk voor het team van Liese Meerhout, inspecteur kunstcriminaliteit.

Coppers heeft het in zich. De eerste bladzijden zijn veruit de spannendste, zijn humor is vaak geslaagd, en hij heeft een goede en vlotte pen. Alleen heeft hij een strakke eindredacteur met een scherpe schaar en een rol plakband nodig.

De plot van De geheime tuin is namelijk wat rafelig en springerig, waardoor de auteur bij monde van zijn personages feiten moet herhalen die de lezer al lang vergeten is.

Dat is een zwaktebod. Coppers doet er goed aan de motieven van zijn personages dieper te doorgronden, en hij zou zich nog meer moeten inwerken in het milieu van de kunstcriminaliteit.

Als lezer vraag je je de hele tijd af of helers werkelijk geen eenvoudiger methodes hebben om een gestolen schilderij van Europa naar Rusland te smokkelen.

Piet de Moor