Strip over Sarkozy onthult Franse achterkamers van de macht

Eerst was er ‘Sarkozy et les femmes’, nu ‘Sarkozy et les riches’.

De Franse president regeert natuurlijk ‘with al little help of his friends’, die er warmpjes inzitten. Daarop wordt gefocust in de strip ‘Sarkozy et les riches’ van publicist Renaud Dély en tekenaar Aurel. De BD komt net op tijd, want straks barst in Frankrijk de presidentiële verkiezingscampagne weer in alle hevigheid uit.

Eerst was er ‘Sarkozy et les femmes’, nu ‘Sarkozy et les riches’. Het laatste stripverhaal van de Franse journalist Renaud Dély en de tekenaar Aurel gaat over de achterkamers van de macht waarin het Franse staatshoofd en zijn rijke vrienden hun ijzers smeden. Als je het vermogen optelt van de rijkaards die tot het netwerk van Sarkozy behoren, dan kom je aan een som van zowat dertig miljard euro, aldus Dély, die dat netwerk in zijn strip fileert. Sarkozy treedt erin op als een partizaan die de belangen van de Franse industriële en financiële oligarchie ter harte neemt. Tot de machtigen, die zich in de atmosfeer van de president bewegen, behoren uiteraard de businessvrouw Liliane Bettencourt, die een reusachtig vermogen beheert, en Martin Bouygues, wiens gelijknamige multinationale onderneming grote belangen heeft in de wereld van de televisie (TF1), de mobiele telefonie en de bouw. En verder van de partij zijn Bernard Tapie, Arnaud Lagardère, Vincent Bolloré, Bernard Arnaud, Serge Dassault en ook de vrienden die graag in de schaduw blijven zoals Stéphane Richard, de PDG van France Telecom of de bankier Antoine Bernheim, lid van de selecte club ‘Le Siècle’.

Waarom een bande dessinée over de rijken rond Sarkozy? De strip is volgens Dély bedoeld voor burgers die geen zin hebben om zich in statistieken en vakliteratuur te verdiepen. Dély, die hoofdredacteur is van het weekblad ‘Nouvel Observateur’, beweert dat hij de achtergronden voor zijn verhaal zelf heeft uitgespit. Hij rechercheerde niet alleen naar cijfers, maar sprak ook met vertrouwelingen en mensen uit de directe omgeving van de president. Zo kwam Dély ook te weten dat Sarkozy verslaafd is aan chocolade, een zwakheid die die door de gerenommeerde tekenaar Aurel wordt uitgebuit om de president te presenteren bij het verslinden van kilo’s met chocolade omhulde kersen. Dat levert het beeld op van een Sarkozy die met een door chocolade besmeurde mond door het leven gaat.

Het auteursduo schildert de opgang van Sarkozy als onbekend gemeentepoliticus die nu eens niet de Franse elitescholen bezocht heeft, tot Frans staatshoofd dat om zich heen een universum schiep dat ook wel het Sarko-systeem wordt genoemd. Aurels en Dély’s manier van aanpakken is boosaardig. Nietsontziend worden de machinaties, de machtsconstellaties en de besluitvormingsprocessen rond Sarkozy pregnant in beeld en tekst gebracht.

Veel verweer heeft het Franse staatshoofd niet, want ingrijpen bevestigt doorgaans alleen maar de populariteit van de critici van de macht. Waarschijnlijk heeft Sarkozy een les getrokken uit zijn recente aanvaring met de journalist Franz-Olivier Giesbert, de stoutmoedige chef van ‘Le Point’, die zich in de loop van zijn carrière eerder al de vijandschap van Jacques Chirac, François Mitterrand en Dominique de Villepin op de hals had gehaald. In ‘Le Point’ heeft Giesbert eens in een kleine column het vroegere liefdesleven van Carla Bruni becommentarieerd, wat hem op een telefonische tirade van haar echtgenoot kwam te staan. Sarkozy raakte bij die scheldpartij zo in rage, dat Carla hem de telefoon afnam en zich bij Giesbert excuseerde met de woorden dat haar man ‘gewoon te verliefd’ was. Geen wonder dat ook de Franse vrouwen graag naar ‘Le Point’ grijpen, het magazine dat zijn oplage spectaculair opdreef omdat Giesbert grote aandacht aan de laatste bladzijden begon te besteden. Volgens de statistieken beginnen vrouwen veel meer dan mannen achteraan te lezen.

Piet de Moor