Pluk van de Petteflet (Annie M.G. Schmidt)

Pluk van de Petteflet © Querido
Simon Demeulemeester

Pluk van de Petteflet is een prachtig geïllustreerd en nog beter geschreven kinderboek van Annie M.G. Schmidt.

Wat een genoegen, wat een onverhoeds genoegen schept het herlezen van een van die fundamenten van je lezersleven.

Alleen al het bladeren in Pluk van de Petteflet van Annie M.G. Schmidt deed alle haartjes op mijn arm rechtkomen: hoe kunnen zoveel details, zich zo hard in het geheugen vreten? De vlekken op de matrassen van de Stampertjes, die zo verfijnd gruwelijke blik van de veerboot-wolf. En dan moest het lezen nog beginnen.

Wie zo kan schrijven, is door de hand van God aangeraakt – of heeft zijn/haar ziel verkocht aan de concurrentie

Tien zinnen ver en ik moest het boek neerleggen, zocht het adres van een hoedenwinkel op, kocht er een, zette die op mijn hoofd en nam die vervolgens weer af voor mevrouw Schmidt. Wie zo kan schrijven, is door de hand van God aangeraakt – of heeft zijn/haar ziel verkocht aan de concurrentie. Heldere zinnen die dansen van taalplezier. Een verhaal dat dan eens kabbelt, dan weer raast, zich vaak kronkelt in soms hoog oplaaiende emoties. (Hoe hard kan je iemand haten zoals je mevrouw Helderder haat ? Pluk uit zijn kamertje laten zetten, een onschuldig huisdier – weze het dan een kakkerlak – proberen doodspuiten en haar eigen dochter op vakantie sturen louter om eens fatsoenlijk te kunnen poetsen: over the line, lady.)

Het zit hem vaak in kleine dingen. Pluk die verdwaald raakt in een zandstorm, maar zich (een beetje) getroost weet door een volle boodschappentas naast zich. Ik vind dat grappig. Net zoals de kieskeurige kakkerlak Zaza: doe toch maar appelschilletjes, geen perenschilletjes. Cap-so-nes!

Klein reactionair mannetje

Hoewel dit boek een aaneenschakeling is van kleine morele vraagstukjes die het goede in de nog kleine mens tot wasdom moeten laten komen, wekte Pluk in mij dat kleine reactionaire mannetje (of dametje) dat in elk van ons zit.

Juffrouw Magda wist mijn ouders in een oudercontact te vertellen dat er één moment was tijdens de week waarop ze aan mij een hulp had in het stilhouden van de klas: tijdens het voorleesuurtje. Waar ondergetekende doorgaans in de eerste linies stond om chaos en anarchie te zaaien (vooral toen we klassikaal, armen in elkaar gekruist en meewiegend ‘Vrolijke vrienden’ moesten aanheffen), stond ik er toen op dat de kaken op elkaar gingen en bleven.

Herlezing van Pluk leert me dat ik daar niet verkeerd aan deed – we zijn er wellicht allemaal beter uit gekomen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content