Benno Barnard

Norse notities

Benno Barnard Lees hier de columns van de Nederlandse dichter en essayist Benno Barnard.

‘Wanneer een feit in handen van Lucas Catherine valt, is het ten dode opgeschreven.’ Benno Barnard dient Catherine van antwoord.

Maandag

De dichter is van oudsher een zanger, maar vijfhonderd jaar humanisme, van Gutenberg tot Google, heeft van ons beroep twee beroepen gemaakt. De eksters in mijn tuin brengen een afschuwelijk geluid voort, iets tussen krassen en braken, terwijl de merel conservatorium heeft gevolgd, en ik zou niet durven beweren dat ik meer op de een dan op de ander lijk.

Dinsdag In ‘The Little White Horse’ (1946) van Elizabeth Goudge, het boek dat Mrs Rowling tot de saga van Harry Potter heeft geïnspireerd, zegt de knecht Marmaduke tegen de jonge heldin Maria: ‘Allow me to inform you, young Mistress, that if there is one thing in this universe for which I have not the slightest partiality it is a female. And my master, the Squire, entertains in his bosom the same sensation of distaste for the daughters of Eve as those that lodge in the breast of his humble retainer. Until you and your lady governess arrived upon the steps of this mansion no female had darkened our doors for twenty years.’ Dat is toch om je vingers bij af te likken! En even verderop: ‘It is my distinct impression that we have received you with our best courtesy and cookery, and made the best of an unfortunate circumstance that admitted of no circumlocution.’ Deze laatste wending lijkt me erg geschikt om met enige achteloze verwatenheid te laten vallen in het gezelschap van lieden die menen dat ze Engels kennen, een in onze streken alom verbreid misverstand. En dan te bedenken dat het boek geschreven is voor kinderen vanaf een jaar of negen, een leeftijdscategorie waartoe ik, wat het Engels betreft, ook mezelf ootmoedig

reken.

Woensdag De schrijfster was in 1946 al een oude dame en situeerde haar verhaal bovendien een eeuw eerder. In vergelijking met Rowling vertelt ze buitengewoon traag. Na vijftig pagina’s ben je net zo’n beetje per koets op het landgoed aangekomen waar Marmaduke de plak zwaait; en onderweg heb je met een dozijn termen voor uitgestorven kledingstukken kennisgemaakt: pelisse (pelies), mob-cap (mopmuts), poke bonnet (luifelhoed), die je tot je opluchting ook in het Nederlands niet kent. Vanzelfsprekend bewaart Maria’s gouvernante heur zakdoek in een reticule (reticule) in plaats van een handbag, en is haar neuspunt puce in plaats van purple.

Donderdag Toen ik vorig jaar in Somerset was, de streek waar het verhaal is gesitueerd, ben ik speciaal naar Wells gereden om het huis te zien waar de schrijfster is opgegroeid. Het was een sombere dag, als verduisterd, but lo! terwijl ik naar twee voetballende jongetjes op het grasveld voor de kathedraal stond te kijken, brak Sol Invictus door de wolken heen en liet zijn licht over de honingraten van de westgevel druipen. Sentimentele reis – maar al mijn reizen zijn een beetje sentimenteel. Ik herinnerde me op het marktplein mijn heldhaftige pogingen als twaalfjarige Engels te spreken. En voelde opnieuw hoezeer ik mijn zoon benijdde, die op dat moment door deel zeven van Harry Potter heen sneed als een mes door de golven, een schip door de boter.

Vrijdag Er vindt zondag een demonstratie voor de democratie plaats, georganiseerd door de vier niet-benoemde burgemeester in de Rand. Plaats: het gemeentehuis van Crainhem. De mail hierover, in het Engels en het Frans, mij bezorgd door een zekere Bernard Desruelle, is naar alle leden van het Europese Parlement verzonden. Ik lees en herlees de tekst, terwijl ik op mijn gemak ontplof. En schrijf dit terug: ‘What you mean, Monsieur, is a public mock justification of the occupation and colonization of Flemish territory, in a style you would no doubt call “nazi” if it happened in Walloon villages like Beauvechain with a large Flemish population. You steal our land and behave like an occupying force. At the same time, and paradoxically so, you deeply admire the principle of “territoriality” and the presence of “language police” in Quebec.’ Hierop word ik door de heer Desruelle voor ‘ultranationalist’ uitgemaakt. Bitter schaterend antwoord ik: ‘You and your hero, Olivier Maingain, basically regard Flemish people as Untermenschen unless they speak French. If Bart De Wever has come to bury Belgium, Monsieur Maingain is its gravedigger. Ironically, I am not a Flemish nationalist at all, in fact, I am a staunch advocate of a possible Belgium, where Francophones would bother to democratically respect the language of their fellow citizens, starting in the very periphery where they were given thirty years to learn Dutch and never did… You can send this e-mail to the United Nations if you like – but please learn to finally spell Kraainem correctly.’ (Dit terwijl ik de spelling Crainhem zou prefereren.) Le renversement des alliances: de leden van de N-VA in het Europese fluweel zullen wel met hun ogen hebben geknipperd.

Zaterdag Bij Epo, een uitgeverij waaruit permanent een brandlucht van berouwvolle westerse zelfverwerping opstijgt (schud toch die as uit je haren, westerse intelligentsia!), verscheen het boek ‘De Israëllobby’ van Lucas Catherine. Daarin staat een hoofdstuk met de titel ‘Benno Barnard en Wim Van Rooy: Jansen & Janssen in dienst van Israël en van de joods-christelijke beschaving’. Waarachtig, het is mij te moede alsof de slang Catherine, een en al kwispelstaart, naar het altaar is gekropen waar ik hem de kop zal afhakken! Weliswaar is mijn ethisch bewustzijn gevormd door het christelijke concept van de naastenliefde, maar die strekt zich nu ook weer niet tot Catherine uit, van de klei die ik ben kun je veel kneden maar geen heilige. Een vriend schreef me: ‘Ik zou er ontzettend trots op zijn als mijn vijand over mij verklaarde dat ik functioneerde in dienst van Israël en van de Joods-christelijke beschaving. Verder kan een mens het niet schoppen. Ik buig daar diep voor.’ Ondertussen dacht ik aan die vermeende Joodse lobby… ach, was het maar waar, bestond er in België maar een dergelijk machtig orgaan!

Zondag Nog even over Krimson in dienst van de jihad en de middeleeuwen. Bij de presentatie van zijn geschrift in boekhandel De Zondvloed in Mechelen verklaarde hij dat Benno Barnard vaak snoepreisjes naar Israël maakte, met alles erop en eraan… Nu is het algemeen bekend dat ik grote sommen gelds van de Mossad en de Israëlische ambassade ontvang, maar evengoed ben ik nog nooit in Israel geweest. Ook zou ik – sissss – verantwoordelijk zijn voor de boekenrubriek in Knack. Wanneer een feit in handen van Lucas Catherine valt, lezer, is het ten dode opgeschreven.

Maandag Kent u de anekdote van mijn ontmoeting met een paar Joden in een Antwerps hotel? We dronken koffie in de lobby en een van hen zei: ‘Dus dit is de Joodse lobby.’

Dinsdag

Catherine – helaas is het duel als discussievorm uitgestorven.

Woensdag Toen mijn vader vijf jaar geleden op sterven lag, vertelde ik dat aan Christopher. We stonden toevallig voor het huis van de buurvrouw. Op dat moment kwam Anna te voorschijn en Christopher riep luidkeels: ‘Hé, Anna, weet je het al? Bompa gaat misschien dood!’ De buurvrouw vertelde me naderhand dat Christopher later, binnen, en buiten het zicht van zijn zus, zeker tien minuten in haar armen had zitten snikken. Om hem daarvoor te belonen stelde bompa het doodgaan vier jaar uit.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content