Nadia Dala – Waarom ik mijn moeder de hals doorsneed

Erg, erger, ergst. Journaliste Nadia Dala maakt het in Waarom ik mijn moeder de hals doorsneed wel zeer bont. Deze naturalistische schets van een krankzinnige moeder-dochterrelatie is al van in het begin verdoemd.

Erg, erger, ergst. Journaliste Nadia Dala maakt het in Waarom ik mijn moeder de hals doorsneed wel zeer bont. Deze naturalistische schets van een krankzinnige moeder-dochterrelatie is al van in het begin verdoemd.

Maria, tweede dochter van een katholieke moeder en een Libische vader, is ongewenst en beschrijft als foetus in wording dat ze er zelf ook niet aan dacht de moederschoot te verlaten. Met een sardonisch genoegen laat Dala de moeder op haar manisch-depressieve stemmingswisselingen dansen. En Maria staat erbij en kijkt ernaar.

Wanneer ze vijf jaar wordt, slaat de aanvankelijke moederhaat plots om in een al even uitzinnige moederliefde. Maar mooie liedjes duren nooit lang, zeker niet in Dala’s sadistische universum. Op het moment dat Maria en haar man uit elkaar gaan, verdwijnen Maria en haar zus in een internaat.

Terug thuis wordt ze door haar mama misbruikt en neemt ze letterlijk het heft in handen: ‘Geweld is soms het meest kostbare geschenk.’ Dala schreef een gepeperd debuut vol onwaarschijnlijke, surrealistisch aandoende taferelen. Wie zei er ook weer dat Vlaanderen geen allochtone literatuur had?

Na Rachida Lamrabet en Chika Unigwe is Dala de derde schrijfster met buitenlandse roots die zich op korte tijd laat opmerken. Afwachten of ze in het vervolg een meer uitgebalanceerde toon vindt, die geloofwaardiger overkomt. Nu is het allemaal iets te gewild overdadig.