Met verbazing nam ik in het artikel ‘Guy Prieels schrijft sleutelroman over laatste fatale liefde van Roger Raveel’ kennis van het feit dat de heer Prieels meent via een boek een “afrekening” te moeten maken met mij.
De zelfverklaarde adoptiezoon van Roger Raveel (DS 10 mei 2014) waarvoor mijn man in werkelijkheid veeleer een minachting dan sympathie koesterde, vindt het naar ik verneem klaarblijkelijk nodig om mij in zijn boek als een geldwolvin voor te stellen die haar man met haar “tieten” het hoofd zou op hol hebben gebracht. Als 55-jarige vrouw die inmiddels bijna 10 jaar geleden een borstamputatie ten gevolge van kanker heeft ondergaan vind ik het vooreerst niet echt prettig om zoiets te moeten lezen, maar dat ontgaat de heer Prieels die mijn geschiedenis maar al te goed kent blijkbaar volledig in zijn onverklaarbare en hoogstwaarschijnlijk vooral uit jaloezie voortspruitende drang om zich op mij te moeten “wreken”.
Alsof deze manier van handelen nog niet laag bij de grond genoeg is, meent de heer Prieels tevens te moeten opmerken dat ik met de Provincie Oost-Vlaanderen een “lucratief financieel vergelijk” zou hebben getroffen waarbij ik jaarlijks 25.000 “van ons belastinggeld” krijg. Ook hier ligt de waarheid – gelukkig maar – volledig anders. De ware toedracht is namelijk dat ik om een eind te maken aan de jarenlange misbruiken uit de zelfverklaarde ‘entourage’ rond mijn man mijn erfrecht als drukkingsmiddel heb gehanteerd om een oplossing te bereiken waarbij alle kunst waarop ik erfrechtelijk voor een groot stuk aanspraak had kunnen maken wordt overgedragen aan de Provincie Oost-Vlaanderen die zich er in ruil toe engageert om de collectie intact te houden én het museum professioneel te runnen.
Dat de provincie om de laatste wens van mijn man te vervullen en zijn thuisatelier open te stellen voor het publiek jaarlijks een budget van 15.000 EUR uittrekt om drie door haar georganiseerde activiteiten te financieren en daarnaast jaarlijks 10.000 EUR zal betalen aan een nog op te richten VZW die de uitbating van het atelier voor haar rekening zal nemen, is iets gans anders dan dat ik dit geld “in mijn zakken” zou steken. De belastingbetaler betaalt mij dus niets, wel integendeel, de Provincie ontvangt voor miljoenen aan kunst zonder dat ze hiervoor moet betalen.
Sterker nog: om het verouderde atelier toegankelijk te maken voor het publiek financier ik vandaag persoonlijk (en dus zonder enige vorm van subsidiëring) de omvangrijke renovatie van het gebouw waarin het atelier is ondergebracht. Misschien kan men mij van naïviteit beschuldigen, maar zeker niet van geldgewin. Het enige geldgewin dat ik in mijn helaas veel te korte jaren samen met Roger Raveel heb gezien kwam uit zijn ‘entourage’, en niet in het minst uit de kunstsector waar de heer Prieels zelf deel van uitmaakt en die er nooit voor verlegen heeft gezeten om mijn man toen hij reeds hoogbejaard was te overtuigen om voor hen zeer lucratief werk aan te maken. Degenen die geïnteresseerd zijn in het echte verhaal kunnen misschien beter wachten tot wanneer ik een biografisch boek op de markt breng over mijn mooie leven met Roger Raveel.
