Joseph Pearce – Schoolslag

Leerkrachten Nederlands stellen te veel vragen waarop te lange antwoorden moeten worden gegeven. Alsof het examen een uithoudingsproef is die de soepelste pols of de vulpen met de grootste inktvulling beloont.’

Het is maar een van de vele rake typeringen die Schoolslag, de nieuwe roman van Joseph Pearce, sieren.

Pearce was zelf meer dan 30 jaar leraar Nederlands en Engels aan het Antwerpse Onze-Lieve-Vrouwecollege en heeft dus recht van spreken en schrijven.

Schoolslag is zeker geen sleutelroman waarin hij afrekent met ex-collega’s. De setting is eerder allegorisch. De verteller volgt een schooljaar lang het reilen en zeilen van enkele scholieren en leerkrachten in een school waar paters felixtijnen de plak zwaaien. Pater protector schrijft er de wet voor.

Regelmatig worden er nuntii in de klas gedropt met vaak hilarische instructies aan de leerlingen die onmiddellijk dienen te worden voorgelezen: ‘Er is een laatste warme oproep voor vrijwilligers die in de kerstvakantie de opblaasbare kapellen voor de missies op lekken willen uittesten.’

Ondertussen spiedt pater directeur vanuit zijn arendsnest, dat nu en dan een kwartdraai maakt boven op het schoolgebouw, naar mogelijke haarden van onrust. En die sijpelt langzaam maar zeker binnen: de eerste allochtone leerlinge doet haar intrede, een inspectrice neemt het conservatieve beleid op de korrel, ouders beklagen zich over middeleeuwse pesterijen tegenover de eerstejaars.

Maar liefde en leed gaan ondertussen hun gangetje binnen de muren van het eerbiedwaardige instituut, dat barsten vertoont die met milde ironie worden geregistreerd.

Misschien had het allemaal wat gebalder gekund. Wie houdt van Britse tongue in cheek-humor komt aan zijn trekken. Wie eerder de staccatostijl van Ferdinand Bordewijks Bint verkiest – toch wel dé schoolvertelling bij uitstek – die blijft op zijn honger.

Frank Hellemans