Jean-Claude Izzo – De zon van de stervenden

Een kanker wordt Jean-Claude Izzo in 2000 fataal. Je denkt met spijt aan al het fraais dat de 55-jarige auteur nog geschreven zou hebben.

Een kanker wordt Jean-Claude Izzo in 2000 fataal. Je denkt met spijt aan al het fraais dat de 55-jarige auteur nog geschreven zou hebben.

Het bekendste is zijn Marseillaanse misdaadtrilogie met de dissidente ex-politieagent Fabio Montale als aanstekelijke held. Minder bekend is dat hij daarnaast nog enkele knappe romans schreef. Gelukkig worden die door uitgeverij De Geus stelselmatig vertaald.

De zon van de stervenden vertelt het verhaal van de clochard Rico, die na de dood van zijn kameraad Titi Parijs verlaat en naar het zuiden trekt om in de zon te sterven. Onderweg trekt zijn verleden aan hem voorbij – zijn mislukte liefdes, zijn vrouw, zijn zoon – en hij vraagt zich af hoe hij uiteindelijk in de goot is beland.

‘Maar natuurlijk viel er helemaal niets te begrijpen. Het was gewoon het leven. Iets tussen twee mensen wat spaak loopt. Als een mislukte afspraak.’ Rico’s leven als clochard is geen pretje, maar af en toe valt hem wat kameraadschappelijkheid te beurt, soms zelfs vriendschap, één keer een flard liefde. Wanneer je het niet meer verwacht, serveert Izzo op het einde nog een onverwachte ontknoping.

De nu eens melancholische, dan weer erg precieze bladzijden over het leven op straat laten de lezer niet onberoerd. Kaarsen stelen in kerken om wat verlichting te hebben, een woord opzoeken in een woordenboek in de Fnac, vechten om een fles wijn, rillen en huilen van de kou en ellende. ‘Het kwaad is onwezenlijk. Het is als de hel, zolang je niet op de gril hebt gelegen, kun je je er geen voorstelling van maken.’

Izzo vindt de juiste woorden en het perfecte ritme om van Rico’s penibele wedervaren, dat makkelijk een moraliserende vertelling had kunnen worden, een zowel vlot lezende als aangrijpende roman te maken. Tegelijk is dit verhaal een maatschappelijk relevant document waarin op pertinente wijze het leven op straat in de verf wordt gezet. Een dubbele aanrader dus.

Bart Van Loo