Guido Gezelle in zangerig Frans

Paul Claes vertaalde in ‘La Fleur’ 27 gedichten van Guido Gezelle in een Frans dat aan het beste van Paul Verlaine doet denken.

‘Le tourniquet’ (Het schrijverke), ‘ô Frêle roseau frémissant’ (o ’t Ruisschen van het ranke riet) en ‘Martinets’ (Gierzwaluwen): Paul Claes bewijst met zijn vertaling dat Gezelle ook in het Frans opperbest klinkt.

‘Il est entendu que Guido Gezelle est intraduisible.’ Zo begint Claes zijn vertaling van 27 topgedichten van Gezelle. Hij houdt hiermee een slag om de arm maar wil tegelijk ook een hommage brengen aan Emile Cammaerts, auteur van deze wijze woorden én eerste vertaler van het werk van Gezelle in 1908.

In een bescheiden nawoord legt Claes uit dat Gezelle, ‘de mooiste bloem van de literaire bloei die Vlaanderen in de 19e eeuw beleefde’, de evenknie was van Gerard Manley Hopkins die in zijn verzen ook de schepping bezong. Claes beweert dat hij de eerste Gezelle-vertaler is die de vorm van het model trouw volgt :’Hopelijk bewaart mijn werkstuk toch een vleugje geur van deze Vlaamse bloem.’

Wie deze Franse Gezelle hardop voorleest, komt terecht in een sonoor klanklandschap mét een ziel: ‘Quand le coeur écoute / chaque être devient parole, / tout murmure et toute rumeur sont signe et symbole’. (‘Als de ziele luistert / spreekt het al een taal dat leeft, / ’t lijzigste gefluister / ook een taal en teeken heeft.)

Indien Gezelle een Franse symbolistische dichter was geweest, had hij allang zijn Pléiade-deel gehad. Wie zijn vrienden of familie onder de kerstboom met iets waarlijk exquis wil verrassen, heeft met ‘La Fleur’ de ideale gift.

Frank Hellemans