Eva Menasse – Dagelijkse zonden

Fritz is meestal aan te treffen in café Blaubichler of in de Jakobinerwirt, Weense kroegen. Hij is heel voorspelbaar en in zijn liefdesrelaties niet erg ambitieus. Fritz heeft immers alleen affaires met collega’s of met de vrouwen van zijn squashpartners.

Zo iemand treedt natuurlijk het best op in een verhaal dat ‘Gemakzucht’ heet. Dat is dan ook de titel van een vertelling uit Dagelijkse zonden, een verhalenbundel van de Weense schrijfster Eva Menasse (°1970), van wie eerder de roman Vienna verscheen.

In ‘Jaloezie’ is de 25-jarige zoon van een professor verongelukt. Van Eduard Tichy, de assistent van de prof, wordt gezegd dat hij zijn eigen carrière in de weg staat: ‘Hij accepteerde geen vernieuwingen, omdat hij diegenen die de grote successen boekten alleen al haatte om het feit dat ze het aangedurfd hadden.’

Hier zit de jaloezie verstopt in een verhaal dat je als lezer geduldig moet ontwarren. Sommige personages uit ‘Jaloezie’ duiken ook op in ‘Lust’. Rument wordt op een zondagochtend gekweld door een erectie. Jawel, gekweld, want bij zijn Joana, die door allerlei schimmels en allergieën wordt geplaagd en die boosaardig een ‘onderlijfvrouw’ wordt genoemd, vindt Rument geen soelaas.

Joana houdt immers niet van ‘duidelijke bedoelingen’, althans niet ‘op dit vlak’. Ze is een keer klaargekomen in het mausoleum van de familie Feyngoldt toen Rument zijn beklede bovenbeen tussen haar benen prangde: ‘Toen werd ze opeens helemaal stijf, klampte zich aan hem vast, stootte alleen een beetje lucht uit en maakte verder geen geluid. Rument hield haar lang in zijn armen en kon zijn geluk niet op.’

Hier zit en blijft het venijn wel degelijk in de staart. Joana figureert later ook nog eventjes in ‘Hebzucht’, waarin we kennismaken met Nora, die in groteske omstandigheden aan een interview begint. In ‘Hoogmoed’ komt hoogmoed letterlijk ten val.

Menasse is op haar best als ze het niet nodeloos gecompliceerd maakt. Haar verhalen zijn niet kwaad, maar te oppervlakkig om te excelleren. Haar karakters blijven wazig, waardoor ze ons emotioneel niet raken.

Piet de Moor