Etherisch Strijkersensemble PARISIANA

Een week geleden verscheen een boek over het legendarische theatergezelschap. De man aan wie de redactie was toevertrouwd is Thomas Crombez. Naast een hoofdstuk van zijn hand hebben ook anderen hun herinnering aan en visie op het gezelschap geschetst. Maar!

De uitgave is de benaming boek niet waard. Een spuuglelijke lay-out, de teksten werden samengeperst waardoor je de rug moet kraken om de eerste en de laatste woorden van regels te kunnen lezen. Een papiersoort dat geen foto’s verdraagt. Zonder het onderschrift zijn de personen niet te identificeren en de historische druksels missen scherpte. Het voormalige gezelschap verdiende een meer verzorgde uitgave. Wat er nu is, lijkt op haast- en spoedwerk en op het proefwerk van een nieuwe medewerker op de afdeling Digitaal Drukwerk.

Geen totaalbeeld

De bijdragen van de redacteurs en oud-strijders van het Etherisch Strijkersensemble Parisiana zijn netjes, informatief en ze formuleren raak en ter zake welke plaats en waarde het gezelschap heeft ingenomen. Helaas zit er geen historiek in zodat een totaalbeeld ontbreekt. Moest de guillotine niet verroest zijn, het hoofd van Crombez rolde. Het aaneenplakken van anekdotes, voorzien van foto’s uit persoonlijke archieven is onvoldoende om de leek een keek op de week en de snoek op de koek van Parisiana te geven. Slechts de 50+ers kunnen de gaten dichten, zien een tijdlijn en begrijpen waaraan het gezelschap zijn bestaan dankte, waardoor het een averechtse steek had en waarom het zichzelf opblies. Slechts de aandachtige lezer en, herhaling, wie het gezelschap gekend heeft kan zich een idee vormen van the system in their madness.

Het pak bedrukt papier ontbreekt bovendien links naar inspirators, Monty Python voorop. Het surrealisme en de namen van de clubleden komen aan bod. Helaas, slordig. Satie zou Crombez’ persoonlijk verbaal aan stukken rijten, moest hij in de mogelijkheid zijn te zien dat zijn voornaam fout is gespeld. Spijkers op laag water zoeken? Dat is het ook! Maar het is ingegeven door de treurnis die uw verslaggever beving toen hij de rommelige uitgave voor het eerst inkeek. Die treurnis heeft twijfel doen zaaien of dit prul een beschouwing verdient. Het respect voor de medewerkers en de leden van het gezelschap heeft het na een week verdriet gewonnen op de treurnis.

Drs. P

Promoteksten vindt de lezer op de website van de uitgever. Die hoeven dus niet hervormd herhaald te worden. Maar nog dit: Kiki de la Fauteuille, pseudoniem van Margaretha de Bouvé en echtgenote van architect Pim De Rudder, had een caférestaurant in Assenede. Het plakte aan de Nederlandse grens. Op vraag van Kiki heb ik er op een zaterdagavond gedichten van Paul van Ostaijen geschreeuwd en gejankt. Aan de piano Drs. P [Heinz Polzer]. Na afloop weigerde hij met zijn koetsier [zoals hij deze sneltikker noemde] mee te gaan. Hij verkoos het gezelschap van Kiki.

Toen zij niet in de echtelijke sponde verscheen, daagde Pim De Rudder op met een geweer. Hij dreigde de dief van zijn vrouw, waarvan hij uw verslaggever verdacht, neer te schieten. Toen Drs. P na een zoveelste dreigement zich met hemd en das maar zonder broek, maar wel met een rokend sigaartje in de hand, in het zolderraam posteerde, liet Pim zijn geweer zakken en verdween met zijn staart tussen de benen. Toen ik Heinz ’s tegen de middag ophaalde, zei ik hem in de auto: ‘Ik dacht dat jij nooit vreemd ging, Heinz.’ Waarop hij droogweg, voor zich uitstarend, antwoordde: ‘Alleen in het buitenland, Guido.’

Kleur noch geur

Kijk, dit soort gebeurtenissen, de kleur en de geur van de ziel van het Etherisch Strijkersensemble Parisiana, ontbreekt. Het is dan niet verwonderlijk dat de uitgave warmte en wind mist.

Guido Lauwaert

Etherisch strijkersensemble Parisiana – LannooCampus – ISBN 9 789401 421829