Benno Barnard

Een spel van vergissingen

Benno Barnard Lees hier de columns van de Nederlandse dichter en essayist Benno Barnard.

Benno Barnard pleit voor een namenlijst om kinderen tegen de wansmaak van hun ouders te beschermen.

Maandag Zonsopgang. Ik staar naar mijn tuin, niet al maar nog steeds wakker. Roerloos verrijzen de appelbomen uit hun grondmist. Hun kruin is vochtig van de dauw, ze lijken op vrouwen die gebaad hebben. Of nee, op die vrouwen lijken ze helemaal niet. Ze verrijzen uit hun grondmist als vrouwen uit hun badwater. Dus zoals vrouwen oprijzen. Uit hun bad. Vrouwen met vochtige bladeren. Jezus, wat is schrijven toch lastig. In mijn dagboek smeult de spot en dus zou ik hier moeten schrijven: smaakvol verrijzen die appelbomen van mij… Roerloos is voor een roman. In elk geval gluur ik naar die juffrouwen, met brandende ogen. Slaap, waar zijn uw armen?

Dinsdag

Op een auto in mijn dorp: ‘Yerre rijdt mee!‘ Zou die naam iets betekenen? Zouden de ouders van de meerijdende Yerre weten wat die naam betekent, gesteld dat hij inderdaad iets betekent? Zouden ze zich dat hebben afgevraagd? Is Yerre à propos een jongetje of een meisje? Naamgeving is voor moderne ouders een vrijblijvend gezelschapsspel. Je stopt houten Scrabbleblokjes in een pokerbeker, schudt en zet de beker met een klap op de keukentafel. Zorg dat er in elk geval een ypsilon bij zit… Wat zeggen dit soort geschiedenisloze namen, die de kleuterjuf tot wanhoop drijven, over de decadentie waarin een beschaving is aangeland? Ze symboliseren een gebrek aan eerbied voor de voorouders en de traditie, maar demonstreren ook ongevoeligheid voor de betekenis van een naam, waarmee een kind wordt ingeschakeld in het grote continuüm van zijn geslacht, zijn volk, zijn taal. In archaïsche culturen geeft de naam een boreling daarnaast een opdracht voor zijn leven mee… hm… je kunt moeilijk van een kind te verlangen dat hij zich als een rots van het katholieke geloof gedraagt omdat hij naar zijn grootvader Pieter heet… Maar een naam die als een kraal aan de draad der generaties wordt geregen… zo’n naam bezit toch een flonkering naast de doffe originaliteit van Yerre? Wat een tragische ontwikkeling, dat ik rechts klink als ik pleit voor een namenlijst om kinderen tegen de wansmaak van hun ouders te beschermen!

Woensdag

Zei ik hierboven ‘volk’? God beware. Ik kan me maar moeilijk opwinden over die fantastische Vlaamse republiek. Ik vind het allemaal gezeur voor anale types, zoals die Geert Bourgeois, uit wiens mond de takken steken van de bezem die er van achteren in is gestoken. Zo’n man – immuun voor kwinkslag, bon mot, relativering – belijdt een somber geloof in zo’n modderig staatje, dat hij als de democratische lotsbestemming der Vlamingen beschouwt. Ik zeg hem: de metafoor van die republiek is het veldrijden. De res publica van met modder besmeurde kerels. En voorts zal die republiek alle nadelen van België erven, maar geen van de voordelen.

Donderdag

Tref ik mijn geestverwanten in linkse of rechtse kring aan? Veel vrienden – en ik bedoel dierbaren die al twintig jaar of langer voortsjokken op een levenspad parallel aan het mijne – zijn verbazingwekkend immuun voor de werkelijkheid. Feiten en statistieken ketsen op de borstwering rond hun morele

Voortreffelijkheid af. Maar het paard staat al op de binnenplaats. Deze Trojanen willen enkel horen of het een mooi of een lelijk paard is. – Van anderen stel ik me dan weer voor hoe ze in de binnenstad een spandoek ontrollen, waarop te lezen staat: WIJ EISEN DE TERUGKEER VAN HET ANCIEN REGIME… Schichtige passanten vluchten de portieken in. Moeders geven een haastige ruk aan hun kinderwagen. Een bedaagde heer klemt een pijpje vaster in zijn glimlach… Op de onthutste stad daalt een grote vrees voor de Eindtijd neer.

Vrijdag Misschien moet de hevigheid van de godsdienst in je ingewanden hebben gewoed, wil je de intrinsieke waanzin van de islam kunnen begrijpen. Al die glasheldere positivisten, met hun onwankelbare vertrouwen in de rede, zijn op de keper beschouwd even pathologisch en incompleet als religieuze mensen. Diepte van het religieuze gevoel? Ze buigen zich beleefd over de rand van je ziel en ontwaren een paar sacrale resten. Ze hebben de duim van de bonobo en de hersenen van de dolfijn. Ze missen het hart van Pascal en de milt van Joseph Brodsky.

Zaterdag

De Engelse opperrabbijn – hij heet Lord Sacks en is uitgerust met de lever van Churchill – zei onlangs: ‘Een uiteenvallen van nationale identiteiten maakt het voor minderheden onmogelijk om te integreren.’ Dat is een omschrijving van de Europese Unie als de markt in Beiroet, waar minderheden elkaar alleen maar niet vermoorden zolang ze elkaars handelspartner zijn.

Zondag Christopher zat afgelopen donderdagavond met een paar klasgenoten bij zijn eerste Shakespeare: ‘A Comedy of Errors’. En terwijl ik daarover nadacht, en hoopte dat hij er verbaasd en gelukkig van zou worden, drong zich abrupt een heftig verlangen op: ik wou mijn vader bellen. Het was zo sterk dat het gewelddadig werd en door mijn ogen heen naar buiten brak, waar het in die andere, voorspelbare aggregatietoestand over mijn wangen stroomde. Na een jaar en een seizoen miste ik opeens mijn vader, zijn stem, zijn blijdschap – god, wat zou hij blij zijn geweest, mijn kreupele vader. Ik moest het even opschrijven; u was een makkelijk doelwit.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content