Een rijk gevulde boekenmand

Lezen ministers tijdens de vakantie? Boek.be, de koepel boven uitgevers, boekhandelaars en boekverdelers meent van wel.

Lezen ministers tijdens de vakantie? Boek.be, de koepel boven uitgevers, boekhandelaars en boekverdelers meent van wel. Daarom verscheen een keurige afvaardiging o.l.v. Geert Joris, gedelegeerd bestuurder, en Karel De Boeck, voorzitter, samen met een paar secondanten, op dinsdag 13 juli op het kabinet van de Vlaamse minister-president. De afvaardiging had een goedgevulde boekenmand in de hand. Voor elke minister van de Vlaamse regering zat er een koppel boeken in, gelieerd met hun bevoegdheid, om mee te nemen naar hun schuiloord in de bergen of aan zee.

Kris Peeters die naast zijn presidentschap Economie, Buitenlands Beleid, Landbouw en Plattelandsbeleid beheert, kreeg Het land is moe van Tony Judt en De file voorbij van naamgenoot Kris Peeters. Wat de andere ministers kregen kan de lezer te weten komen als hij zijn muis op de surfplank zet en een duw geeft richting www.boek.be. Of ze de boeken gaan lezen valt zeer te betwijfelen.

Verondersteld mag worden dat een minister, eenmaal in short en marselletje gehesen, geen zin heeft om te weten waarom het land moe is. Dat weet hij zelf wel. Hetzelfde geldt voor Joke Schauvliege. Ze weet niet alles en hoeft ook niet alles te weten over schoonheid. De mening van Roger Scruton, al mag hij dan een filosoof zijn, zal mevrouw Schauvliege op het strand van Katzand worst wezen.

Vakboeken lezen op vakantie is voor vakidioten zoals uw dienaar. Beter ware het geweest de ministers te verrassen met boekenbonnen. Door hen vakboeken te schenken lijkt het alsof ze nog heel wat te leren hebben, of, wat sommigen onder hen zullen vermoeden, zware fouten maken. Geen gebied waar schuldgevoel zo floreert als in de politiek.

De boeken zullen een zielige bestemming krijgen: drie maanden kleven op de salontafel van the oval office van de minister, om nadien te verhuizen naar de vitrinekast, en aan het eind van de legislatuur te belanden in de papiercontainer, de bibliotheek waar bladluizen, ratten en muizen elkaar vertrappelen om het papier van onder de letters te kunnen knabbelen.

Vrees de boekenbazen, al komen ze met geschenken. De minister-president had nog maar goed en wel de boekenmand opzij geschoven of Geert Joris begon zes stenen en evenveel benen te klagen. Ze werden gepresenteerd als voorstellen die Boek.be ten behoeve van het boekenvak als prioritair beschouwt.

Het ene voorstel had ‘economische erkenning van de Vlaamse creatieve industrieën’ op de tong liggen. Een andere zat met ‘bedrijfseconomische begeleiding’ in de maag. Een derde had keelpijn over de magere financiële interesse voor ‘de kwalitatieve non-fictie’. Nummer vier schreide hete tranen over het ‘koop-, lees- en leengedrag’ in Vlaanderen. Nummer vijf imiteerde Jef Vermassen en pleitte voor ‘een geïntegreerd ICT-beleid op school dat zich, conform de conclusies van de ICT-monitor, niet uitsluitend richt op de hardware, maar inzet op de ontwikkeling van kwaliteitsvolle content en via gekleurde middelen leerkrachten en scholen stimuleert tot het didactisch gebruik van ICT om zo jongeren te helpen voorbereiden op het maatschappelijke en beroepsleven.’ Vriend zes smeekte aandacht voor ‘de erkenning van de bijdrage van de Vlaamse wetenschappelijke uitgeverijen in het belang van de Vlaamse kenniseconomie’.

Kris Peeters luisterde minzaam en stelde een commissie voor, op te richten in september, die op zijn eerste vergadering in oktober zou overgaan tot het opzetten van subcommissies, zoveel als de Vlaamse regering ministers telt. Dat zei hij niet letterlijk, maar daar kwam zijn antwoord op neer. Uw spion had niet anders verwacht. De knieval met smeekbrieven was zo klungelig opgezet dat de minister-president niet anders kon dan te verzanden in vage beloftes.

Hij is bovendien een lepe kerel. Feilloos wist hij het zwakke punt in de mondelinge toelichting bij de voorstellen, verwoordt door Geert Joris, te pakken om hem schaakmat te zetten. Want Geert Joris kende de naam van elke boom maar niet de vorm van zijn blad.

Even later stond het halve bestuur van Boek.be op straat. Karel De Boeck stelde een blitzbezoek aan de bibliotheek van de Nationale Bank voor. Om de hoek, zei hij, en hij wees naar rechts en vervolgens naar links. De schouders van de overige leden van het bestuur zakten tot kniehoogte, maar gewillig liepen ze achter de nieuwe voorzitter aan. Zonder de aanwezige pers een woord of blik te gunnen. Zijnde een stagiair van de Gazet van Antwerpen/Het Belang van Limburg en de zwervende medewerker van Knack.

Guido Lauwaert