Een goed geoliede publiciteitsmachine voor Amanda Knox

In ‘Wachten tot je gehoord wordt’, dat vandaag als ‘Memoir’ bij Uitgeverij Luitingh-Sijthoff verschijnt, wil de Amerikaanse Amanda Knox schoon schip met haar verleden maken.

De vraag is of dat lukt. Knox, 26 jaar, werd ervan verdacht samen met haar vriend Raffaele Sollecito in 2007 haar Britse vriendin Meredith Kercher te hebben vermoord. In Italië zat Knox vier jaar in de cel. Sinds haar vrijlating twee jaar geleden woont ze weer in het Amerikaanse Seattle, haar stad van herkomst.

De feiten dateren van zes jaar geleden. Amanda Knox en haar Italiaanse vriend Raffaele Sollecito werden toen in Italië tot een kwart eeuw gevangenis veroordeeld omdat ze schuldig waren bevonden aan de moord op de 22-jarige Meredith Kerchner. Aan de moord in Perugia zou een bizar seksspel onder invloed van drugs hebben plaatsgevonden. In beroep konden Knox en haar vriend de Italiaanse rechters in 2011 van hun onschuld overtuigen. Thuis in Seattle, waar ze aan de universiteit ‘creative writing’ studeert, moest Knox recent vernemen dat Cassatie in Rome de zaak opnieuw geopend heeft. In een gesprek met de zender ABC noemde Knox het besluit van het Italiaanse gerechtshof ‘ongelooflijk pijnlijk’. Ze voelde zich alsof ze gedwongen werd door een ‘veld vol prikkeldraad’ te kruipen.

Gelijktijdig mediabombardement

Aan een goed geoliede publiciteit ontbreekt het Amanda Knox niet in de States. Het boek is wereldwijd vertaald en de vertalingen verschijnen, goed georkestreerd, deze week gelijktijdig. Van ‘Waiting to be Heard’ belandden ondanks het embargo enkele exemplaren op de redacties van de juiste Amerikaanse kranten. Wie er de ‘New York Times’ of ‘Daily News’ op nageslagen heeft, hoeft het boek eigenlijk niet meer te lezen, want in die dagbladen werd het voornaamste al onthuld. De tv-zender ABC zorgde in primetime voor een exclusief interview met Knox. Het magazine ‘People’, dat exclusief thuis bij Knox op bezoek was, publiceerde haar verhaal als ‘My True Story’. Maar de cover van ‘People’ kreeg Knox niet, want die was gereserveerd voor de actrice Gwyneth Paltrow. In de ‘New York Times’ werd Knox geprezen voor haar invoelingsvermogen.

Een stevige stuiver verdient Knox er zeker aan. Uitgever Harper Collins had vier miljoen dollar veil voor de rechten en versloeg met die som meer dan twintig rivalen. Maar de voorverkoop zou in Amerika, dat helemaal door de feiten in Boston is gebiologeerd, te wensen overlaten. Voor de Amerikaanse uitgever kan dat een strop worden.

Italiaans avontuur

In haar boek blikt Knox op haar Italiaans avontuur terug. In Italië was ze een naïef en onschuldig meisje dat tegen het al te vrolijke en losse Italiaanse leven niet opgewassen was, aldus de schrijfster over zichzelf. In Perugia komt marihuana even vaak op tafel als pasta. Op de moordavond kijkt Knox samen met haar vriend Sollecito naar ‘Le fabuleux destin d’Amélie Poulain’. Ze lezen elkaar voor uit ‘Harry Potter’, in het Duits dan nog wel. Volgde dan een satanisch seksritueel waarvan Meredith Kercher het slachtoffer werd? Volgens de Italiaanse openbare aanklager zouden Knox en Raffaele Sollecito die avond onder invloed van de drugs naar het mes hebben gegrepen en hun vriendin Meredith Kercher met talloze messteken omgebracht hebben. Een derde betrokkene, een man uit Ivoorkust, zit vanwege de moord een gevangenisstraf uit van 16 jaar.

Priester

Verder schildert Knox haar ervaringen in de Italiaanse gevangenis. Ze zou door een cipier en een vrouwelijke gevangene seksueel lastig gevallen zijn. Ze wijdde een priester in haar zelfmoordplannen in, en die geestelijke liet haar op zijn gitaar spelen. Met die priester voerde ze lange gesprekken over religie en politiek.

Raffaele Sollecito publiceerde in 2012 zijn ‘memoires’ onder de titel ‘Honor Bound: My Journey to Hell and Back with Amanda Knox’ (Simon & Schuster). De enige vraag die in dit boek niet beantwoord werd was wat er die fatale dag eigenlijk gebeurd is. De Amerikaanse scenarist John Guare plant al lang een theaterstuk over de affaire, maar daarvan is nog niets in huis gekomen.

Piet de Moor